DY



CJE
6 luty

- 1940 – Został przedstawiony tzw. plan Pabsta,
przewidujący 10-krotne zmniejszenie i przebudowę Warszawy.


Friedrich Pabst (po lewej,w okularach)
prezentuje makietę „Nowego Niemieckiego Miasta Warszawa”
dostojnikom nazistowskim,
po prawej ze swastyką na rękawie ...

Tak miało wyglądać "nowe niemieckie miasto Warschau"



„Nowe niemieckie miasto Warszawa” (plan Pabsta) – projekt powstały pod kierunkiem Friedricha Pabsta z 6 lutego 1940, autorstwa niemieckich architektów Huberta Grossa i Otto Nurnbergera



Plan Pabsta – hitlerowski plan urbanistyczny dla miasta Warszawy z czasów II wojny światowej, będący obok innych projektów elementem polityki niemieckiej w stosunku do stolicy Polski w latach 1939–1945.


dedykowany generalnemu gubernatorowi Hansowi Frankowi,
zwykle określany nazwą plan Pabsta

    Zwykle nazwą plan Pabsta określa się plan autorstwa niemieckich architektów Huberta Grossa i Ottona Nurnbergera z 1940, dedykowany Hansowi Frankowi, wykonany

pod kierunkiem Friedricha Pabsta (od 1939 naczelnego architekta miasta Warszawy, projektującego modelowe osiedla dla Niemców rozmieszczone wokół centrum miasta).
Przewidywał on zburzenie większości zabudowy Warszawy i zamienienia jej w prowincjonalne miasto, służące Niemcom w charakterze ogromnego węzła

komunikacyjnego i ośrodka w którym zamieszkiwałaby niemiecka elita i grupa polityczna (niem. Ortsgruppe), licząca ok. 40 000 ludzi, zarządzająca podbitymi przez III Rzeszę terenami na wschodzie.

    Nazwa plan Pabsta odnosi się również do projektu autorstwa Friedricha Pabsta z 1942, przewidującego zburzenie Starego Miasta w Warszawie[7], przebudowę placu Zamkowego – m.in. wybudowania Hali Ludowej (niem. Parteivolkshalle) w miejscu Zamku Królewskiego w Warszawie, który miał zostać zburzony z polecenia Adolfa

Hitlera oraz Pomnika Germanii w miejscu rozebranej Kolumny Zygmunta.

Obecnie ustalenie rzeczywistego zasięgu tzw. planu Pabsta, w wielu źródłach historycznych odnoszącego się umownie do całości zamierzeń nazistowskiej urbanistyki w

Warszawie w latach 1939–1945 (niektóre opinie sugerują, iż nazwę plan Pabsta należy odnosić tylko do projektu z 1942), jest problematyczne – projekty niemieckie

odnośnie Warszawy były wielokrotnie korygowane i przekształcane w latach okupacji, co uniemożliwia precyzyjną ocenę zasięgu tych zamierzeń.

Wersja planu Pabsta (współautorstwa Pabsta, Grossa i Nurnbergera) z 1940 przechowywana jest w archiwach Instytutu Pamięci Narodowej.

Oryginał planu Pabsta z 1942 wraz z dokumentacją znajduje się obecnie w Archiwum Państwowym m.st. Warszawy.

DY



CJE
7 lutego

1497 – W ostatnim dniu karnawału na Placu Signorii we Florencji odbyły się zorganizowane przez Girolamo Savonarolę tzw. fajerwerki próżności, podczas których spalono na stosie tysiące akcesoriów karnawałowych, kosmetyków, zwierciadeł, instrumentów muzycznych, kart, szachów, kości do gry, nieskromnych obrazów i książek.



W kolejnych latach Girolamo Savanarola palił co się dało, w tym najchętniej Żydów, heretyków oraz od czasu do czasu jakąś czarownicę..

Na ostatek noga powinęła się i Savanaroli, którego postawiono przed sądem, skazano śmierć, a następnie powieszono, a następnie spalono prochy wrzucając do rzeki, tak aby nie pozostały po nim jakiekolwiek relikwie.

DYCJE.

8 lutego

1296 roku
Rody NAŁĘCZÓW
i   ZAREMBÓW
UCZESTNICZĄ
W ZAMORDOWANIU
KRÓLA POLSKI
PRZEMYSŁAWA ii.


Przemysł II
król Polski

Przemysł II (ur. 14 października 1257 w Poznaniu, zm. 8 lutego 1296 w Rogoźnie)
– władca z dynastii Piastów (ostatni męski przedstawiciel linii wielkopolskiej), książę poznański w latach 1257[a]–1279, książę wielkopolski w latach 1279–1296, książę krakowski w latach 1290–1291[b], książę pomorski w latach 1294–1296, król Polski w latach 1295–1296.

Pochodził z wielkopolskiej linii dynastii Piastów.
Był synem księcia wielkopolskiego Przemysła I i księżniczki śląskiej Elżbiety.
Urodził się jako pogrobowiec, z tego powodu wychowywał się na dworze swego stryja Bolesława Pobożnego.
Własną dzielnicę – księstwo poznańskie – otrzymał w 1273.
Sześć lat później, po śmierci stryja, objął także księstwo kaliskie.
W pierwszym okresie rządów zaangażował się w sprawy śląskie, do 1281 współpracując, a następnie rywalizując, z księciem wrocławskim Henrykiem IV Prawym.
Polityka ta doprowadziła do buntu nastawionego prośląsko rodu Zarembów oraz do przejściowej utraty ziemi rudzkiej.
Współpracując z arcybiskupem gnieźnieńskim Jakubem Świnką, dążył do zjednoczenia księstw piastowskich.
Nieoczekiwanie w 1290 na mocy testamentu księcia wrocławskiego Henryka IV Prawego udało mu się objąć księstwo krakowskie.
Nie mając jednak dostatecznego poparcia miejscowych możnych w rywalizacji z innym przedstawicielem dynastii piastowskiej, Władysławem Łokietkiem, oraz stojąc w obliczu zwiększającego się zagrożenia ze strony władcy czeskiego Wacława II, ostatecznie zdecydował się ustąpić z Małopolski, która znalazła się wówczas pod panowaniem Przemyślidy.
W 1293 dzięki mediacji arcybiskupa Jakuba Świnki udało mu się wejść w ścisły sojusz z książętami kujawskimi: Władysławem Łokietkiem i Kazimierzem łęczyckim.
Sojusz ten miał charakter antyczeski, a jego celem było odzyskanie Krakowa.
Po śmierci księcia gdańskiego Mściwoja II w 1294, zgodnie z ustaleniami układu kępińskiego z 1282, Przemysł II objął Pomorze Gdańskie.
Wzmocniło to jego pozycję i umożliwiło koronację na króla Polski.
Ceremonia odbyła się 26 czerwca 1295 w Gnieźnie, a przewodził jej arcybiskup Jakub Świnka.
Zaledwie dziewięć miesięcy później, 8 lutego 1296, Przemysł II został zamordowany podczas nieudanej próby porwania dokonanej z inspiracji margrabiów brandenburskich, z którymi współpracowały zapewne wielkopolskie rody Nałęczów i Zarembów.


Herb Nałęcz.

Według legendy z Herbarza Kaspra Niesieckiego protoplastą rodu Nałęczów był żyjący w X wieku plemienny książę słowiański na Człopi, Gniewomir, który pokonany w jednej z bitew przez Mieszka I przyjął chrzest, zrezygnował z tytułu książęcego i uznał się wasalem polskiego monarchy.
Wredny jednak pozostał i ta wredność przeszła na jego potomków.

Pod koniec XIII wieku znaleźli się w obozie opozycji politycznej wobec Przemysła II i jego następcy Władysława I Łokietka. Występowali przeciwko polityce wzmacniania władzy Piastów. Prawdopodobnie wraz z rodem Zarembów byli w sojuszu z Brandenburczykami i odegrali rolę w zamachu na króla Przemysła II w Rogoźnie, za co popadli na początku XIV wieku w niełaskę.

Jedna z gałęzi rodu osiedliła się w XIII wieku na Mazowszu, gdzie również odgrywała ważną rolę polityczną. W XIV wieku na czele z arcybiskupem Dobrogostem wspierali pretensje Piastów mazowieckich do tronu polskiego po śmierci Kazimierza III Wielkiego i Ludwika Andegaweńskiego. Centrum dóbr rodowych tej linii był Nowy Dwór Mazowiecki.
Korona Królestwa Polskiego
W 1330 roku podczas wojny z zakonem krzyżackim przedstawiciele rodu Nałęczów znaleźli się w obozie królewskim, na co wskazuje ich aktywny udział w bitwie pod Płowcami. Podważa się jednak ich całkowitą lojalność wobec króla Władysława I Łokietka w 1331 roku.

DYCJE.

9 lutego

Odciski stóp diabła z Devon

W nocy z 8 na 9 lutego 1855 roku – miał miejsce niewyjaśniony fenomen, gdzie na pokrywie śnieżnej w angielskim hrabstwie Devon pojawiły się tzw. „odciski stóp diabła”o długości 65-170 km
Odciski stóp diabła (ang. Devil’s Footprints) – fenomen polegał on na pojawieniu się na śniegu dziwnych tropów w kształcie odwróconej litery U.
W Polsce zjawisko znane jest pod nazwą Diabeł z Devonshire.
Trop tych śladów miał 40-100 mil (65-170 km) długości i tworzył kręte linie.
Ślady zostały tak nazwane ponieważ niektórzy ludzie wierzyli że zostawił je sam diabeł i pod taką nazwa weszły do folkloru Anglii.
Dziwne tropy pojawiły się w nocy z 8 na 9 lutego 1855 roku po znacznym opadzie śniegu pojawiły się na polach i w lasach ślady przypominające odciski podków.
Szerokość śladów miała od 1,5 do 2,5 cali (3,75 do 6,25 cm) odstępy między nimi wynosiły ok. 8 cali (20 cm).
Tworzyły pojedynczą linię, jakby zostawiała je istota dwunożna.
Co więcej ślady widoczne były nawet na stromych dachach domostw i szczytach charakterystycznych dla południowo-zachodniej Anglii murków granicznych, świadcząc rzekomo o tym, że „istocie” przeszkody terenowe nie przeszkadzały. Ślady biegły od Exmouth, przez Topsham przecinając estuarium rzeki Exe, przez Dawlish i Teignmouth
Najśmielsze wyjaśnienie zagadki przedstawił Manfri Frederick Wood w książce In the Life of a Romany Gypsy. Twierdził, że według przekazów rumuńskich, ślady były dziełem doskonale zharmonizowanych wysiłków siedmiu rodów cygańskich, posługujących się czterystoma parami szczudeł zakończonych butami o rozmiarze 27!
Celem ich obrzędowego tańca było odstraszenie złych duchów Didekai i Piki, i przepędzenie ich z okolicy. Żadne znane zjawisko meteorologiczne nie mogło przyczynić się do powstania takich śladów.



Także prawie wszystkie „podejrzane” zwierzęta są za duże. Ponadto świadkowie twierdzili, że po pamiętnej nocy w lutym niektóre ślady biegły wewnątrz rynien i małych otworów w żywopłotach, a czasem urywały się gwałtownie pośrodku pola.
Jedyną istotą, która mogła pozostawić takie ślady w niezwykłych miejscach jest mysz zaroślowa Apodemus sylvaticus. Zwierzątko jest wspaniałym akrobatą i doskonale wspina się po różnych powierzchniach.
[img=347x347]https://i1.wp.com/www.paranormalium.pl/ilustracje/artykuly/mysz_zaroslowa.jpg[/img]Mysz zaroślowa
Może także przebiec wewnątrz rynny i przecisnąć się przez maleńki otwór.Mysz biegnąca przez otwarte zaśnieżone pole jest dobrze widoczna i może łatwo paść łupem sowy, co tłumaczyłoby nagłe urywanie się śladów.
Zoolog Alfred Leutscher, który ponownie analizował ten przypadek w 1964 r., stwierdził, że cztery łapki myszy skaczącej po śniegu pozostawiają ślady podobne do podkowy, takie jakie zaobserwowano w Devon. Sam Leutscher wielokrotnie widywał podobne tropy w śniegu w Epping Forest, podczas srogich zim w latach 1962-63.
Z braku pożywienia miejscowe myszy zaroślowe mogły śmiało wyprawić się na poszukiwanie strawy, co wyjaśnia także, dlaczego później, kiedy zimy były łagodniejsze, ślady widywano bardzo rzadko. Problem w tym, że jak na mysz ślady są zbyt duże.
17 marca 1855 roku korespondent Illustrated London News pisał z Heidelbergu − powołując się na autorytet nie wymienionego z nazwiska „polskiego doktora medycyny” − że na Piaskowej Górze, niewielkim wzniesieniu na granicy Galicji, ale jeszcze w granicach Królestwa Polskiego, takie ślady na śniegu widać każdej zimy, a czasami także na piasku i że „miejscowa ludność przypisuje to siłom nadprzyrodzonym”.
[hr]
źródła:
http://www.paranormalium.pl/slady-stop- … 4kZj3.dpbs

KONIEC SUPREMACJI
HOMO SAPIENS
NAD
ŚWIATEM MASZYN.
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
10 luty

1996

– Komputer



Deep Blue

wygrał

pierwszą partię

w szachowym pojedynku



z mistrzem świata
Garrim Kasparowem.

11 luty

2006 roku

Odsłonięcie
pomnika
KARGULA i PAWLAKA






Pomnik Kargula i Pawlaka

Bohaterowie popularnej filmowej trylogii: "Sami swoi", "Nie ma mocnych" i "Kochaj albo rzuć", mają w Toruniu swój pomnik.

Postacie naturalnej wielkości przedstawiające Kargula i Pawlaka wykonane z brązu, stoją przed Cinema City, przy ul. Czerwona Droga.



Autorem pomnika jest toruński artysta Zbigniew Mikielewicz, a jego odsłonięcia w lutym 2006 roku dokonał Jan Pietrzak.

12 luty
2001 roku

– Amerykańska sonda kosmiczna


NEAR Shoemaker

wylądowała

na planetoidzie (433) Eros.

Misja mogła się nie powieść, ponieważ konstrukcja 500 kilogramowej sondy nie była przystosowana do lądowania.
Robot po prostu mógł się zwyczajnie roztrzaskać.
Prawdopodobieństwo szczęśliwego finału naukowcy początkowo oceniali na 1 procent.

A jednak się udało!

“Zbudowali sondę zaprojektowaną na sztucznego satelitę, po czym osadzili ją na powierzchni, a ona wciąż pracuje.

To niesamowite!” – dziwił się Edward Weiler, szef naukowy NASA.
Zachwycony był również dyrektor NASA, Daniel Goldin, który powiedział: “Byłem chyba największym niedowiarkiem.
Cudowne, śmiałe, odważne, błyskotliwe – te słowa przychodzą mi na myśl”.

Rzeczywiście, w świetle ostatnich niepowodzeń NASA z misją marsjańską, lądowanie sondy NEAR-Shoemaker musi budzić zachwyt i co najmniej zdumienie.

Ostatnio na przykład Mars Polar Lander roztrzaskał się o powierzchnię Marsa, tymczasem NEAR spokojnie wylądował na Erosie, chociaż nie był do tego przystosowany.

Eros ma bardzo nieregularny kształt, jego rozmiary to 34,4×11,2×11,2 km.
Jego albedo wynosi 0,25, a jasność absolutna to 11,2m.
Albedo (łac. białość) – stosunek ilości promieniowania odbitego do padającego. Jest parametrem określającym zdolność odbijania promieni przez daną powierzchnię.
Średnia temperatura na powierzchni to ok. 227 K (>+100 °C po stronie nasłonecznionej, -150 °C po stronie nocnej).
Planetoida ta zalicza się do planetoid typu S.
Na planetoidzie znajduje się 20 mld ton aluminium, a także spore ilości innych metali, jak złoto, platyna i cynk[.
Jej powierzchnia jest pokryta regolitem, którego grubość i skład pozostaje tematem wielu badań.
Większość regolitu występującego na powierzchni Erosa powstała prawdopodobnie w wyniku licznych, małych zderzeń z innymi planetoidami na całej przestrzeni istnienia planetoidy.
Dodatkowo można na niej dostrzec wiele kraterów uderzeniowych.


(433) Eros.

Orbita Erosa nachylona jest do płaszczyzny ekliptyki pod kątem 10,83°.
Na jeden obieg wokół Słońca ciało to potrzebuje około 643 dni (1,76 roku ziemskiego), krążąc w średniej odległości 1,46 j.a. od naszej Dziennej Gwiazdy.
Średnia prędkość orbitalna tej planetoidy to ok. 24,36 km/s.

Eros należy do grupy Amora, grupy planetoid zbliżających się w swym obiegu wokół Słońca do orbity Ziemi.

31 stycznia 2012 planetoida znalazła się w odległości 26,7 milionów kilometrów (0,178 j.a.) od Ziemi, było to jej najbliższe przejście w pobliżu Ziemi od 1975.

Podobnie blisko Ziemi znajdzie się ponownie dopiero w 2056.

Będę miał wówczas 115 lat....

No cóż, niektórzy dożywają takich lat...

13 luty
1938 roku

Związek Szlachty Zagrodowej
– polska organizacja społeczna, powołana oficjalnie 13 lutego 1938.



Formalnie Związek powstał 13 lutego 1938 na Zjeździe Ogólnym Szlachty Zagrodowej w Przemyślu. W Zjeździe wzięły udział osoby wspierające działalność Związku: gen. bryg. Janusz Głuchowski (wiceminister spraw wojskowych), gen. bryg. Wacław Scaevola-Wieczorkiewicz (dowódca X Okręgu Korpusu w Przemyślu) oraz wojewoda stanisławowski Stefan Pasławski i wicewojewoda lwowski Chmielewski.



Przyjęty został statut zatwierdzony przez wojewodę lwowskiego. Utworzono Radę Naczelną i Zarząd Główny z siedzibą w Przemyślu. Na prezesa Związku wybrano księdza dziekana Antoniego Miodońskiego, kapelana 5 Pułku Strzelców Podhalańskich. W dniu 24 czerwca 1938 protektorat nad Związkiem Szlachty Zagrodowej objął marszałek Edward Śmigły-Rydz.



Szlachta zagrodowa, często występująca pod nazwą szlachty zaściankowej, lub też okolicznej (od nazwy zaścianka tzw. okolicy), to nazwa drobnej, ubogiej szlachty, która zazwyczaj musiała utrzymywać się z własnej pracy na roli (najczęściej bez pomocy parobków).
Po zniesieniu pańszczyzny własność tej szlachty skurczyła się właściwie do własnej zagrody, stąd też nazwano ją zagrodową.
Poza kresami (Wielkie Księstwo Litewskie) największa liczba szlachty zaściankowej występowała na Mazowszu i Podlasiu.

Związek Szlachty Zagrodowej cieszył się dość dużym zainteresowaniem inteligencji.
Losami szlachty interesowały się takie osoby jak chociażby pisarki Maria Rodziewiczówna, Zofia Kossak-Szczucka, pisarze Kornel Makuszyński, Gustaw Morcinek, Ferdynand Ossendowski.
Ten ostatni napisał nawet dwie książki poświęcone życiu szlachty zagrodowej „Orły Podkarpacia” oraz „Pod sztandarami Sobieskiego”.

Wszystkie działania władz w stosunku do szlachty zagrodowej miały za zadanie przyciągnięcie tej grupy obywateli do polskości, z tego powodu podkreślano rycerską przeszłość i rolę, jaką w obronie południowo-wschodnich rubieży odgrywała osiadła tam szlachta.
Przypominano również o udziale poszczególnych rodów szlacheckich w walce o niepodległość.



Akcja mająca na celu repolonizację tej grupy przyniosła pewne rezultaty, biorąc pod uwagę zorganizowanie w ciągu kilku lat dość licznej grupy działaczy związku.
Faktem jest, iż związek przyczynił się do aktywizacji zubożałej szlachty, poza tym, faktycznie integrował to środowisko, chociażby przez wspólne spędzanie czasu.



Do Związku Szlachty Zagrodowej Podkarpacia należało w lutym 1939 41 tys. członków w 450 kołach, działało 28 zarządów powiatowych.
Działalność rozszerzyła się szybko na Wołyń i Polesie.
Na początku 1939 powołany został Związek Szlachty Zagrodowej na Wołyniu.
W Łucku rozpoczęto wydawanie dwutygodnika "Pobudka Wołyńska"
. Powstały pierwsze koła Związku Szlachty Zagrodowej na Polesiu.
Związek Szlachty Zagrodowej starał się, aby ludność polska miała dobrą opiekę duszpasterską.
Budowano i wyposażano kościoły.
W kilkunastu miejscowościach szlachta zagrodowa wybudowała domy ludowe, w których działały świetlice, sale teatralne, sklepiki spółdzielcze.
Związek organizował różne kursy, np. kierowników świetlic, sekretarzy kół, kursy gospodarstwa domowego oraz kroju i szycia, fundował stypendia gimnazjalne i licealne.
W wojsku utworzono kompanie szlacheckie, najwcześniej w 5 Pułku Strzelców Podhalańskich w Przemyślu.

N I E T Y P O W E

     W A L E N T Y N K I ...

14 lutego 1929 roku

W Dzień
Św. Walentego
[Na zdjęciu zabici: Peter Gusenberg, Frank Gusenberg,James Clark, Albert Weinshank, Adam Heyer, John May, fot. Chicago Tribune]

w Chicago



banda
Ala Capone
dokonała zbiorowego morderstwa
na członkach
rywalizującego z nimi gangu
Bugsy’ego Morana.

15 lutego 1918 roku


W nocy z 15/16 lutego II Brygada Legionów Polskich pod dowództwem gen. Józefa Hallera, wchodząca w skład Polskiego Korpusu Posiłkowego, przebiła się przez front austriacko-rosyjski pod Rarańczą na Bukowinie w celu połączenia z oddziałami polskimi w Rosji, co nastąpiło  6 marca kiedy to II Brygada Legionów Polskich połączyła się z II Korpusem Polskim w Rosji.
Był to protest przeciwko postanowieniom krzywdzącego Polaków traktatu brzeskiego, zawartego między Państwami Centralnymi a Ukraińską Republiką Ludową, oddającemu jej Chełmszczyznę i część Podlasia.

1918 – I wojna światowa:
Wydzielanie się Polaków z oddziałów rosyjskich napotykało na duże trudności ze strony zrewoltowanych żołnierzy.
Rosła także liczba napadów bolszewickich na 1 Korpus.
To wszystko wpłynęło na decyzję gen. Dowbór-Muśnickiego opanowania w nocy 2/3 lutego 1918 r. dobrze zaopatrzonej twierdzy Bobrujsk.
W 1918 r. „Naczpol” powołał Naczelny Inspektorat (później Główny Zarząd Wojskowy Rady Naczelnej) Polskiej Siły Zbrojnej na Ukrainie sprawujący władzę zwierzchnią nad 2 i 3 Korpusem Polskim. 7 kwietnia w miejsce GZWRN powstało Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego na Ukrainie na czele z gen. Aleksandrem Osińskim.
2 Korpus formował się od grudnia 1917 r. w Besarabii z Polaków wojsk frontu rumuńskiego i południowo-zachodniego.
W marcu dołączyli do niego żołnierze PKP płk J. Hallera i Korpus przeszedł za Dniepr.
w nocy z 15/16 lutego II Brygada Legionów Polskich pod dowództwem gen. Józefa Hallera,
wchodząca w skład Polskiego Korpusu Posiłkowego,
przebiła się przez front austriacko-rosyjski pod Rarańczą na Bukowinie w celu połączenia z oddziałami polskimi w Rosji.
Był to protest przeciwko postanowieniom krzywdzącego Polaków traktatu brzeskiego, zawartego między Państwami Centralnymi a Ukraińską Republiką Ludową, oddającemu jej Chełmszczyznę i część Podlasia.
Zbrojny protest polskich żołnierzy wywarł duże znaczenie na dalszą postawę Austrii i Niemiec wobec polskich protestów.

Traktat brzeski – traktat pokojowy podpisany w Brześciu 9 lutego 1918 między Cesarstwem Niemieckim i Austro-Węgrami (oraz ich sojusznikami Królestwem Bułgarii i Imperium Osmańskim (Turcją)), a Ukraińską Republiką Ludową.

Inicjatywa zawarcia tego odrębnego traktatu wyszła ze strony Niemiec, która widziała w poparciu niezależnej Ukrainy korzyści dla własnych interesów: zarówno ekonomicznych (możliwość importu zboża i innych surowców z Ukrainy do Rzeszy), jak i politycznych (kontrolowanie przez Niemców „samostijnej” Ukrainy, która stanowiłaby przeciwwagę dla Rosji i przyszłego państwa polskiego).

Na podstawie traktatu Niemcy i Austro-Węgry odstępowały proklamowanej 25 stycznia 1918 r. Ukraińskiej Republice Ludowej Chełmszczyznę z miastem Chełmem i część Podlasia, a w tajnej klauzuli tego dokumentu Austro-Węgry zobowiązywały się do wyodrębnienia Galicji Wschodniej wraz ze Lwowem i Przemyślem jako osobnego (autonomicznego) kraju koronnego monarchii. Poza tym traktat zawierał obietnicę pomocy militarnej dla Ukraińskiej Republiki Ludowej w zamian za milion ton zboża, które Ukraińcy zobowiązywali się dostarczyć Niemcom i Austro-Węgrom do końca czerwca 1918 roku.

Traktat ten oznaczał uznanie państwa ukraińskiego przez państwa centralne, wywołał on wzburzenie wśród polskiej opinii publicznej, gdyż odstępował on URL ziemie, do których (ze względów historycznych i etnicznych) pretensje rościli sobie Polacy, jednak delegacja Królestwa Polskiego do rokowań nie została dopuszczona.
Spowodowało to w konsekwencji podanie się do dymisji Jana Kucharzewskiego wraz z rządem.
Rada Regencyjna również rozważała ustąpienie, ale ograniczyła się do oświadczenia, że pokój brzeski jako akt przemocy odejmuje właściwe znaczenie aktom monarszym i Rada sprawuje odtąd swą władzę z woli narodu.
Ostre protesty wniosły Koła Polskie w parlamentach Cesarstwa Niemieckiego i Austro-Węgier. Ukraińscy przywódcy rozpoczęli starania o jak najszybszą ratyfikację traktatu.

Określona w powyższym traktacie granica miała biec na północ od istniejącej granicy pomiędzy Austro-Węgrami a Ukrainą, zaczynając od Tarnogrodu, według linii: Biłgoraj, Szczebrzeszyn, Krasnystaw, Puchaczów, Radzyń, Międzyrzec, Sarnaki i Mielnik[.
Zgodnie z protokołem z 4 marca 1918 r., dotyczącym wykonania powyższych postanowień, granica mogła zostać wytyczona na wschód od powyższej linii, biorąc pod uwagę stosunki etniczne i życzenia ludności, przy udziale przedstawicieli Polski.
Traktat ten nie został ratyfikowany przez Niemcy i Austro-Węgry, a tereny na wschód od linii wyznaczonej w traktacie z Ukrainą nie zostały faktycznie przekazane temu państwu.

Powyższa cesja stanowiła przekroczenie uprawnień władz okupacyjnych określonych w konwencji haskiej IV.
Nie został również dopełniony warunek ustalenia losu tego obszaru w porozumieniu z jego ludnością, co było wymagane postanowieniami art. 3 traktatu pokojowego pomiędzy państwami centralnymi a Rosją, zawartego 3 marca 1918 r. w Brześciu Litewskim.

27 marca 1918 roku odbył się zjazd duchowieństwa greckokatolickiego na którym wyrażono radość z faktu powstania ukraińskiego państwa nad Dnieprem i z przyłączenia do niego – jak pisano – prastarych ukraińskich ziem Chełmszczyzny.
Zagorzałym obrońcą postanowień traktatu brzeskiego był także metropolita greckokatolicki Andrzej Szeptycki.

Zamiar przekazania Ukraińskiej Republice Ludowej ziemi chełmskiej wobec masowych protestów polskich (manifestacje, rezygnacje urzędników ze stanowisk - strajk urzędniczy, zwracanie orderów austro-węgierskich) został w konsekwencji przez Państwa Centralne poniechany.

Po gwałtownych protestach Polaków w Austro-Węgrzech (dymisje wysokich urzędników, zwracanie orderów, demonstracje uliczne w Galicji) klauzula o wyodrębnieniu Galicji Wschodniej również nigdy nie weszła w życie, a rząd austriacki zażądał i uzyskał od rządu URL zwrot dokumentu zawierającego powyższe zobowiązanie.