Shoichi Yokoi - ostatni żołnierz II wojny światowej





24 stycznia 1972
– W dżungli na Guam został odnaleziony japoński żołnierz Shoichi Yokoi, ukrywający się tam od czasu wyzwolenia wyspy przez wojska amerykańskie w 1944 roku.

Wielu oddanych ojczyźnie fanatyków, nie uwierzyło w koniec wojny.
Starszy szeregowy Shoichi Yokoi na wyspie Guam ukrywał się od przegranej w 1944 roku bitwy z wojskami Stanów Zjednoczonych.
Od 1964 roku, gdy zmarli jego towarzysze broni był sam.
Unikał ludzi, żył z dnia na dzień i czekał.
Czekał, aż zostanie uratowany przez własne wojska.
Zbudował prymitywny dom, robił własne ubrania, jadł ryby, jadowite żaby i szczury.

Po 28 latach, 24 stycznia 1972, natknął się na grupę miejscowych myśliwych.
- Spanikował, bo bał się, że zostanie wzięty do niewoli, co było największym poniżeniem dla japońskiego żołnierza.
Prosił tych myśliwych, żeby go zabili - wspominał po latach jego siostrzeniec Omi Hatashin.

W Japonii zgotowano weteranowi uroczyste powitanie.
Choć ożenił się, nigdy nie przystosował się do życia we współczesnej Japonii. Kilka razy wracał na Guam, zmarł w roku 1997.

25 stycznia 1930



– Policja zatrzymała Stanisława Cichockiego ps. "Szpicbródka",
udaremniając jednocześnie przygotowywane przez niego
włamanie do placówki Banku Polskiego w Częstochowie.

Stanisław Cichocki, który na kartach polskiej kryminalistyki zapisał się wraz ze swoim przestępczym pseudonimem - "Szpicbródka", miał osobliwy zwyczaj trafiania do aresztu za przestępstwa, które "jedynie planował".
Tym samym przez wiele lat udawało mu się niezwykle łatwo omijać więzienne kraty i organizować coraz to bardziej spektakularne skoki, których zwieńczeniem był napad na Bank Polski w Częstochowie w 1930 roku.

Proces w sprawie częstochowskiego napadu miał miejsce w 1932 roku i wzbudził ogromne zainteresowanie przedwojennej prasy.
To wtedy Cichocki został okrzyknięty mianem "króla kasiarzy" - przywódcy najlepiej wykwalifikowanych, najbardziej niebezpiecznych i stojących na szczycie przestępczej hierarchii złodziei dwudziestolecia.
Kasiarze znali wszystkie aspekty bandyckiego fachu, kierowali dużymi zespołami przestępczymi, dysponowali solidnymi nakładami finansowym i mieli niezbędne kontakty w świecie inteligenckim.
Żaden duży skok nie mógł się udać bez pomocy wykształconego specjalisty: architekta, lekarza, chemika czy inżyniera elektryka.

"Szpicbródka" konsekwentnie budował swoją legendę przywódcy tej "złodziejskiej arystokracji".
Był włamywaczem-inteligentem, którego każdy kolejny scenariusz rabunkowy wprawiał policję w osłupienie.
Znany warszawski policjant Henryk Lange, kierownik brygady kradzieżowej w przedwojennym Urzędzie Śledczym, który przez lata tropił Cichockiego, pisał w swoich wspomnieniach o inteligencji włamywacza, która "mogła zaimponować".
Dodawał: "»Szpic« stworzył wokół własnej osoby jakieś wyobrażenie wielkiego przestępcy, dżentelmena włamywacza, bohatera własnej powieści kryminalnej, którą realizował w życiu".

27 stycznia 1803
– Pierwsza część polskich legionistów
wypłynęła z Genui
na ogarnięte rewolucją antyfrancuską
Haiti.


Legiony Polskie na Santo Domingo



Kiedy powstańcy na Santo Domingo zorientowali się, że Polacy odnoszą się do nich lepiej niż Francuzi, nie stosując okrutnych metod postępowania z jeńcami, zaczęli odwdzięczać się im równie ludzkim traktowaniem.
Znalazło to wyraz w konstytucji ogłoszonej przez Jeana J. Dessalinesa, który przyjął tytuł cesarza Haiti.
Zakazano w niej przebywania na wyspie wszystkim białym, wyłączywszy Polaków i Niemców.

LOŻA WOLNOMULARSKA-



29 stycznia 1774
powstała

-Loża Karola pod Trzema Hełmami na wschodzie Warszawy (niem. Karl zu drei Helmen) – polska loża wolnomularska ścisłej obserwy, założona 29 stycznia 1774 przez Alojzego Fryderyka von Brühla. Zamknięta w 1779.

Pracowała w języku niemieckim. Członkiem tej loży w stopniu brata różanego krzyża był król Polski Stanisław August Poniatowski pod imieniem Eques Salsinatus i Salsinatus Magnus.

    1

W najnowszych pracach historycy wywodzą genealogię tej instytucji od bractw murarskich,
które w XIII wieku budowały gotyckie świątynie i budowle.

Bractwa te skupiały murarzy architektów i budowniczych, którzy z racji wykonywanego zawodu posiedli olbrzymią wiedzę i kwalifikacje.
Stanowili oni wśród, innych rzemieślników elitę - nie podlegali oficjalnej władzy miejskiej czy państwowej oraz w porównaniu z innymi rzemieślnikami uzyskiwali wysokie zarobki.
    Dla praktycznego utrzymania tajemnicy zawodowej obwarowano ją licznymi religijno - mistycznymi symbolami, które przekazywano tylko nowo przyjmowanym członkom. Musieli oni składać przysięgę, zapobiegającą ujawnieniu tajemnicy zawodowej. W ten sposób narodził się rytuał, który z biegiem czasu ulegał modyfikacji, aż znalazł się w lożach właściwej masonerii.

Przyjmowany do loży " adept" musiał mieć poręczenie przynajmniej dwóch członków bractwa. Przyjmowano ucznia, którego później wtajemniczono na stopień czeladnika a następnie mistrza, co już i we właściwej masonerii połączone było z takimi rekwizytami symboliki i alegorii jak: Biblia, Ewangelia, młotek, kielnia, fartuch, prostokąt, trójkąt, linia.

Do bractw mularskich zaczęto przyjmować przedstawicieli innych warstw społecznych, rekrutujących się przeważnie z arystokracji, szlachty i środowiska bogatych kupców.
Ich przynależność dodawała bractwu splendoru, a także przysparzała korzyści w postaci rekomendacji i poparcia w celu uzyskania prawa budowy nowego obiektu.
Przyjmowani do lóż patronowie - zwani inaczej mularzami przyjętymi lub spekulatywnymi - na początku mogli, ze specjalną opłatą i po uiszczeniu składki rocznej, uczestniczyć w zebraniach loży poświęconych tylko sprawom pozazawodowym.
Wnieśli oni do lóż wyższość intelektualną, a ich ilość zmieniła tematykę zebrań oraz proporcje miedzy mularzami zawodowymi (operatywnymi) a przyjętymi.
Ponieważ tajemnie zawodowe były już przestarzałe nastąpił, ze strony wysoko kwalifikowanych rzemieślników, a spadek zainteresowania działalnością lóż, a gotyckie budowle na Wyspach Brytyjskich w końcowych dziesięcioleciach XVII wieku zaczęły zamierać. Dlatego też początkowo kunszt murarski został zepchnięty w bractwach na dalszy plan, a w miarę upływu czasu całkowicie wyparty, co zmieniło korporację rzemieślniczą w instytucję innego typu.


Bibliografia

[*]Stanisław Małachowski-Łempicki, Wykaz polskich lóż wolnomularskich oraz ich członków w latach 1738 - 1821 poprzedzony zarysem historji wolnomularstwa polskiego i ustroju Wielkiego Wschodu Narodowego Polskiego, Kraków 1929

31 stycznia 1961 roku


szympans o imieniu Ham

odbył lot suborbitalny
na pokładzie
statku kosmicznego
Mercury-Redstone 2.

Mercury to seria amerykańskich, jednoosobowych pojazdów kosmicznych.
Kapsuła statku (2) ważyła między 1350 a 2000 kg.
Miała ona kształt ściętego stożka o podstawie o średnicy 185 cm i wysokości 3 m.
Kapsuły te z racji swojej wielkości, były obiektami licznych dowcipów kosmonautów.
Astronauci żartowali, że do kapsuły Mercury się nie wsiada - ją się ubiera.
Wnętrze kabiny miało jedynie 1,7 metra sześciennego objętości.
We wnętrzu, oprócz astronauty, znajdowało się 120 wskaźników, 55 przełączników, 30 bezpieczników i 35 dźwigni.
Pojazd zaprojektował Max Faget.

1 lutego 1556 roku



królowa Bona Sforza nie potrafiąc się porozumieć ze swoim synem Zygmuntem Augustem opuściła Kraków i udała się do dziedzicznego księstwa Bari we Włoszech

Zygmunt August i część senatorów była temu przeciwna.

Obawiano się, że królowa może zaciągnąć pożyczki pod zastaw posiadanych dóbr ziemskich, co jednak się nie sprawdziło.

Swoja przyszłość związała teraz z Habsburgami, którym pożyczyła około 580 tysięcy dukatów, których ani ona ani jej spadkobiercy nigdy nie odzyskali.

Rok później została otruta.

2 luty

Dziś Dzień Świstaka.
Ile do wiosny?

3 luty 2012

Węgierskie
linie lotnicze
Malev
zbankrutowały




A LOT się trzymie.!!!!.

4 luty

[*]1738 – W Stuttgarcie
[*] został stracony przez powieszenie żydowski kupiec
[*] Joseph Süß Oppenheimer,
[*] bankier i finansista
[*] byłego księcia Wirtembergii Karola Aleksandra.

Joseph Süß Oppenheimer
Joseph Süß Oppenheimer – żydowski kupiec, bankier i finansista Karola Aleksandra Wirtemberskiego. Założył dom handlowy w Stuttgarcie. Poprzez walkę z zadłużeniem księstwa uzyskał duże wpływy oraz wrogów na dworze księcia. Wikipedia
Data i miejsce urodzenia: 1698, Heidelberg, Niemcy
Data i miejsce śmierci: 4 lutego 1738, Stuttgart, Niemcy
Rodzice: Michele Chasan, Issachar Süsskind Oppenheimer

"Słodki Żyd": film, który podżegał do ludobójstwa

Tylko w pierwszym roku wyświetlania film ten obejrzało ponad 20 milionów widzów.
Od swojej premiery w 1940 roku na festiwalu w Wenecji „Żyd Süss” zyskał wiele pozytywnych recenzji, zachwycił m.in. młodego wówczas dziennikarza - Michelangelo Antonioniego, przyszłego twórcy „Powiększenia”.
Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że nakręconą na polecenie Josepha Goebbelsa produkcję filmową pokazywano strażnikom obozów zagłady, by pobudzić ich do większego okrucieństwa w stosunku do więźniów.

4 lutego w 1738 roku, bankier żydowski Józef Suss Oppenheimer został powieszony w klatce metalowej w Stuttgarcie - obalony przez rywalizujących dworzan po śmierci swego książęcego patrona.




Goebbels scenarzystą

Co skłoniło reżysera Veita Harlana do nakręcenia tak propagandowego w swej wymowie filmu?
Czy był zagorzałym Nazistą? Karierowiczem?
A może został do tego zmuszony przez Goebbelsa?
Tą ostatnią argumentacją posługiwała się linia obrony reżysera podczas procesu, który wytoczono mu w 1949 roku.
Pierwszy raz w historii dziesiątej muzy twórca kina został oskarżony o „udzielanie pomocy w popełnianiu masowych morderstw”.
Prokurator próbował udowodnić, że Harlan świadomie i z własnej woli podjął pracę nad kontrowersyjnym filmem.
Za dowód miało świadczyć poważanie, jakim darzyły go elity III Rzeszy na długo przed nakręceniem „Żyda Süssa”.
Hitler w uznaniu za zasługi nazywał go profesorem.
Gorliwość, z jaką podszedł do tematu, również świadczyła na jego niekorzyść.
Reżyser pod koniec 1939 roku udał się do okupowanej Polski, gdzie wykorzystał sytuację zniewolenia ludności żydowskiej do własnych, „artystycznych” celów.
Pomysłodawcą scenariusza był jednak sam Joseph Goebbels.
Udowodniono nawet, że minister propagandy własnoręcznie nanosił niezbędne poprawki, by wyraźniej wyostrzyć negatywne stereotypy żydowskiej społeczności.
Nie udało się jednoznacznie wykazać, iż odmowa udziału w produkcji skończyłaby się dla Harlana pobytem w obozie koncentracyjnym.
Wręcz przeciwnie.
Prokurator przytoczył przykład aktora, który tak właśnie postąpił i za wstawiennictwem Hermanna Goeringa nie spotkało go nic złego.
Ostatecznie oskarżony przyznał szczerze, że przyjął propozycję z czysto prozaicznych pobudek.
Odmowa wiązałaby się ze brakiem kolejnych propozycji, spadkiem pozycji i kłopotami finansowymi, z czym reżyser nie zamierzał się godzić.
Warto przy tym odnotować, że Harlan otrzymał za tę produkcję astronomiczną jak na tamte warunki kwotę - 150 tysięcy marek.
Dysponował też niemal nieograniczonym budżetem.
Wszystkie te fakty nie wystarczyły, żeby udowodnić mu ludobójcze intencje
. Reżyser został uniewinniony ku uciesze rodzimej opinii publicznej, która nie do końca jeszcze rozumiała potrzebę rozliczenia z haniebną przeszłością.
Do swojej śmierci w 1964 roku musiał żyć ze świadomością, że jego pierwsza miłość, żydowska aktorka kina niemego Dora Gerson zginęła w obozie, gdy on święcił największe triumfy.

5 lutego

5 lutego 1982 roku podczas emisji głównego wydania Dziennika Telewizyjnego odbyła się w Świdniku pierwsza „manifestacja spacerowa”
– pomysłowa forma bojkotu reżimowej propagandy.
Do spacerów dokładnie w porze Dziennika wezwała podziemna „Solidarność”.



5 lutego przypada trzydziesta czwarta rocznica świdnickich spacerów, niezwykłej formy protestu mieszkańców naszego miasta przeciw wprowadzeniu stanu wojennego i kłamstwom reżimowej propagandy.
W porze nadawania Dziennika Telewizyjnego, świdniczanie spontanicznie przemierzali ówczesną ulicę Sławińskiego, dając wyraz swojego oburzenia.
Przypominamy, co o spacerach mówili ich uczestnicy.

Usłyszałam: miał być Teleranek, a tu jakiś pan w okularach mówi nam, że ojczyzna nasza znalazła się nad przepaścią…
13 grudnia 1981 roku wprowadzono stan wojenny.
Władza bała się utraty kontroli nad społeczeństwem, a szczególności nad związkiem Solidarność.
Syreny, wojsko, aresztowania.
Godzina milicyjna.
Wyłączono telefony, przestały nadawać stacje radiowe i telewizyjne, rozpoczęły się masowe zatrzymania działaczy opozycyjnych, brutalnie tłamszono każdy przejaw protestu.
Już od pierwszych godzin stanu wojennego Świdnik i inne miasta Polski zaczęły organizować strajki okupacyjne.
Internowano wielu działaczy solidarnościowych i innych stawiających opór władzy.

W poniedziałek obchodziliśmy rocznicę świdnickich spacerów.
Manifestacji dość oryginalnej, aczkolwiek skutecznej.
Obchody rozpoczęły się o godzinie 14, w kinie Lot.
Otworzył je burmistrz Waldemar Jakson, mówiąc między innymi, że spacery w historii miasta były krokiem milowym w budowie naszej tożsamości.
Świdnicki Lipiec, a następnie spacery z lutego 1982 roku wpisały się w tradycję walki o niepodległość:
- Możemy powiedzieć, że upadek komunizmu w Europie zaczął się właśnie od Świdnika – stwierdził burmistrz.

W kinie wystąpiła także Urszula Radek, uczestniczka tamtych wydarzeń, która opowiedziała o zdarzeniach z 1982 roku:
- Spacery zaczęły się 5 lutego w godzinie emisji Dziennika Telewizyjnego.
Licznie przybyli mieszkańcy chodzili główną ulicą Sławińskiego, dzisiejszą Niepodległości.
Paradoksalnie tuż pod okiem władz, ludzie wymieniali między sobą bieżące informacje.
Już następnego wieczora również licznie przybyła Milicja Obywatelska, manifestując swoją władzę.
MO i Urząd Bezpieczeństwa wyłapywały z tłumu ludzi, a następnie osadzały w aresztach 48 godzinnych.
W związku z oporem stawianym w mieście, wygaszano światła, odcinano prąd czy telefony.
Celem zwalczenia demonstracji spacerowych w Świdniku wprowadzono godzinę milicyjną od 19.30 – najwcześniej w całej Polsce.
Spacery ustały 14 lutego po apelu ks. Jana Hryniewicza.
Jak dodała pani Radek, tamte wydarzenia umocniły poczucie ludzkiej godności.

- Nasz protest pokazał, że można żyć inaczej – mówił do licznie przybyłej młodzieży Alfred Bondos.
– Spacery były czymś pięknym i ważnym.
Były podziękowaniem dla tych, którzy zostali internowani w tamtym okresie.
Wolność należy zdobywać, szanować i cieszyć się z niej.

Po wspomnieniach odbyła się prezentacja Polskich Kronik Filmowych.
Z kina zebrani przeszli, jak dawniej, przez ulicę Niepodległości na plac Konstytucji 3 maja, gdzie czekały już oddziały MO
. Happening na chwilę przypomniał dawne czasy.
Mieszkańcy byli zatrzymywani i legitymowani, a następnie przebrana za milicjantów młodzież kazała rozejść się tłumowi.
Na placu czekały także panie sprzedawczynie rodem z PRL-u, inscenizując dawny sklep.
W rolę ekspedientek i zomowców wcielili się aktorzy z „teatru Trzydziestu” z II LO.

Poniedziałkowa inscenizacja pozwoliła starszym na wspomnienie, a młodszym na uświadomienie tego, co 26 lat temu przeżywali być może ich rodzice czy dziadkowie. Uświadomienie tego, że miasto wpisuje się w historię najnowszej Polski, że na naszych ulicach działo się coś bardzo ważnego.

Manifestacje spacerowe rozpoczęte w 1982 roku dały sygnał innym miastom.
Były dowodem na to, że społeczeństwo ma już dość życia w kłamstwie i propagandzie władzy komunistycznej.
Czas było wziąć sprawy w swoje ręce.
Zwykle na kartach historii odnajdujemy nazwiska wielkich dowódców, generałów czy prezydentów.
Świdnickie spacery uświadamiają nam, że to w gestii każdego z nas leży możliwość walki.
Walki – choć dziś już nie takiej jak kiedyś – jednak mającej na celu wartości najwyższe – wolność i niepodległość.

Magdalena Musiatewicz