Od moich urodzin do magisterki, o której wspomniałem w przedostatnim poście minęło dwadzieścia cztery lata.


To w tamtą stronę..

Od magisterki do chwili obecnej w której to piszę minęło pięćdziesiąt lat.


To w tę stronę...

Czas nie jest jednokierunkowym strumieniem,

w którym wszystkie zjawiska świata uczestniczą w takim samym stopniu,

lecz jest on hierarchią różnych kategorii czasowych (temporalności):

od czasu człowieka aż do całkowitego bezczasu.

Aby sensownie mówić o czasie,

tak jak rozumiemy go potocznie i intuicyjnie,

prócz teraz istnieć musiałyby również przed oraz po.

Wtedy istnieć mogłyby przeszłość i przyszłość dzielone teraźniejszością.

Wydaje się jednak, że teraźniejszość (teraz) jest jednak wypadkową wszystkich możliwych konfiguracji przestrzennych.

Nie istnieje natomiast przeszłość ani przyszłość, dlatego też czas jest iluzją.
A skoro tak
może wpierw przyjrzyjmy się wspólnie tym dwudziestu czterem kartom
losowo wyciągając raz tę,
to znów inną
bacząc
na rozwijające się znaczenie



Życie  to PASJANS.

Jaką kartę wyciągnęliśmy?

To Walet karo.



Walet karo
Posłaniec. Otrzymasz wiadomość która cię zaskoczy i może całkowicie spowodować wiele zmian w Twoim życiu.

Zgadza się!

Wiadomość o tym, że jestem podrzutkiem, sama w sobie nie stanowiła dla mnie nowości.

W głębi ducha cały czas wiedziałem, że nie jestem tym, za kogo mnie wszyscy biorą, problem polegał na czym innym.

Dopóty wszyscy brali mnie za Krzysia, mogłem bezpiecznie odgrywać jego rolę.

Zwalniało mnie to też od dociekania prawdy. Kim na prawdę jestem? Do kogo należę?.

Teraz lustro pękło...

To zdecydowanie za wiele jak na jedenastoletniego chłopca...

Postanowiłem wyjść z tego domu i już nigdy doń nie wracać....




Nie miałem jednak, prawdę mówiąc, dokąd pójść...

Następna karta w naszym pasjansie to Dama Kier...

Karta Osobowości:
Dama Kier jest inspiratorką snów.

Jest wierna wizji miłości i harmonii dla całego świata.

Jest kartą: miłości, sympatii, przywiązania, piękna, urody i magnetyzmu.

Ciotka Józia była osobą samotną.

Kiedy poczęła bardzo niedomagać zaprosiliśmy ją do naszego domu, gdzie się przeniosła i została do ostatnich swoich chwil...

Dzień przed swoją śmiercią poprosiła mnie o kartkę i drżącą ręką napisała:

bardzo..bardzo cię Krzysiu kocham...

To były ostatnie jej świadome słowa skierowane do mnie.

Taki promienny, jesienny uśmiech na pożegnanie...

Setna rocznica urodzin Edwarda Gierka i wniosek SLD, by ogłosić byłego I sekretarza KC PZPR patronem roku w III RP, odnowiły spór o ocenę jego dokonań.

Źródłem dwuznacznego sentymentu wobec tzw. dekady Gierka (1970–80) jest zapewne pamięć o poprawie bytu Polaków w pierwszej połowie lat 70.

Już w latach 60. Gierek wdrażał na Śląsku (jako I sekretarz KW PZPR) zbliżone do późniejszych pomysły,

np. wykorzystania funduszów socjalnych przedsiębiorstw dla inwestycji socjalnych i komunalnych.

Był zafascynowany nowoczesnymi technologiami.

Wśród młodych sekretarzy stanowiących trzon ekipy gierkowskiej dominowało przekonanie,

że wystarczy odblokować skostniały system rządów odziedziczony po Gomułce, a gospodarka ruszy z kopyta.

Postulaty zmian polityki społeczno-gospodarczej wychodziły również z kręgów polskich ekonomistów.

W 1969 r. Józef Pajestka, w dekadzie Gierka wpływowy doradca ekonomiczny I sekretarza, opublikował artykuł,

w którym zwracał uwagę m.in. na konieczność zmiany preferencji konsumpcyjnych Polaków:

ograniczenie wzrostu spożycia żywności i poniekąd w zamian zaproponowanie im atrakcyjnych towarów przemysłowych,

np. taniego samochodu i mieszkań.


Maluch, czyli Fiat 126, wystawiony na Długim Targu w Gdańsku, grudzień 1972 r.

Zdzisław Rurarz, doradca ekonomiczny Gierka na początku dekady, zaproponował zielone światło dla prywatnego rolnictwa,

rzemiosła, drobnego przemysłu.

Usłyszał od Gierka: „Towarzyszu Rurarz, bardzo proszę, żadnych reform!”.

Chodziło raczej o odświeżenie wizerunku kierownictwa PZPR w duchu tzw. odnowy.

Na ten obraz składało się wiele elementów, np. podkreślanie roli związków zawodowych, zwiększenie roli Sejmu.

Wiele decyzji rządowych prezentowano jako wypracowane wspólnie z sojuszniczymi stronnictwami: ZSL i SD.

Jako ekspertów dopuszczono do głosu przedstawicieli środowisk naukowych i akademickich.

Można było odnieść wrażenie, że po raz pierwszy w Polsce Ludowej doceniono ludzi nauki i wsłuchano się w ich głos, co dla wielu z nich było miłym

zaskoczeniem, zwłaszcza po doświadczeniach Marca ’68.

Cały czas Edward Gierek miał przeciwko sobie potężnych przeciwników w postaci Mieczysława Moczara wraz z całym jego zapleczem

oraz Franciszka Szlachcica, członka Biura Politycznego odpowiedzialnego za resorty siłowe a także wielu innych bonzów partyjnego betonu

czekających na chwilę, kiedy Gierkowi podwinie się noga.

Ważnym elementem wizerunku E. Gierka jako Gospodarza kraju były jego wyjazdy w teren.

Między grudniem 1970 r. a czerwcem 1980 r. uczestniczył w 377 takich objazdach.

Odwiedzał wielkie budowy, zakłady pracy, pegeery, brał udział w okolicznościowych akademiach i zgromadzeniach.

Starano się, by był postrzegany jako przywódca wsłuchujący się z troską w głos każdej grupy społecznej i zawodowej,

zainteresowany postępami w pracy i doglądający wszystkiego.

Okazją do demonstrowania troski partii i rządu o los różnych grup społecznych i zawodowych stały się święta branżowe.

Z rozmachem obchodzono dożynki. Dzień Kobiet i Barbórka urosły do rangi świąt państwowych z własnymi rytuałami i symbolami.

Już w pierwszym radiowo-telewizyjnym przemówieniu (wygłoszonym 20 grudnia 1970 r.) Gierek wspomniał o współpracy „wierzących i niewierzących”.

Tym samym kończył ideologiczną ofensywę przeciwko Kościołowi, rozpoczętą przez Gomułkę jeszcze w 1958 r.

Na spotkaniu z redaktorami naczelnymi gazet i czasopism we wrześniu 1971 r. Gierek mówił:

„My nie mamy do tych towarzyszy, którzy reprezentują inne od naszych poglądy, pretensji o to, że mają swój własny sąd, że myślą inaczej.

Trudno przecież oczekiwać – jest to wręcz niemożliwe – by wszyscy w Polsce mieli jednakowy pogląd na sposoby rozwiązywania problemów,

dotyczących rozwoju społeczno-ekonomicznego naszej ojczyzny”.

W efekcie slogan o tym, że nieważne, skąd człowiek przychodzi, ważne, że pragnie włączyć się do budowy Polski Ludowej,

powtarzany był w dekadzie Gierka do znudzenia.

O „bezpartyjnych fachowcach” w prasie i telewizji ukazywały się liczne reportaże mające pozostawić wrażenie, że jest możliwa kariera i sukces zawodowy

człowieka bez legitymacji partyjnej.

Umocnieniu społecznego przekonania o depolityzacji życia codziennego służył również mit technokratyczny.

Jego bohaterami byli wchodzący jakoby w skład nowej ekipy zdolni i wykształceni „socjalistyczni menedżerowie”.

Od wyniosłych i oderwanych od rzeczywistości aparatczyków ekipy Gomułki miało ich różnić otwarcie na nowoczesne rozwiązania,

obycie w świecie,pragmatyzm i znakomita orientacja w prawdziwych potrzebach społecznych.


Z mitem technokratycznym współgrało jedno z gierkowskich haseł: „Partia kieruje, a rząd rządzi”, które wyrażało nowe,

pragmatyczne podejście w polityce wewnętrznej.

Unaocznieniu propagandowego przekazu służyło popularne wówczas zdjęcie – noszone m.in. podczas pierwszomajowych pochodów

– na którym Edward Gierek i premier Piotr Jaroszewicz jednocześnie patrzą na zegarki.

Ideologia pragmatyzmu i kompetencji stawała się nową podstawą legitymizacji.

Druga Polska.

Ważne zadanie przypadło propagandzie.

Miała budować „właściwy klimat współdziałania, zrozumienia i współpracy”.

Przestała tworzyć atmosferę zagrożenia, mobilizować ludzi do walki przeciw komuś bądź czemuś.

Przesycono ją hasłami walki o coś, np. dobrobyt, lepsze jutro, postęp i pokój.

W grudniu 1971 r. przed VI Zjazdem PZPR w całym kraju zostało rozplakatowane hasło „Aby Polska rosła w siłę, a ludzie żyli dostatniej”.



W roku 1970 pod koniec sierpnia poślubiam Miłość Swego Życia BARBARĘ, Z KTÓRĄ PRZEŻYLIŚMY JUŻ 44 WSPÓLNE SZCZĘSNE LATA.

Wyjątek potwierdził regułę.

Despotyczne wewnętrzne dziecko zaakceptowało ten związek bez szemrania.

Nie pozwoliło też na żaden sprzeciw.

Upadek Gierka. Walka o władzę w PZPR latem 1980 roku



Rakowski po powrocie z Mazur zapisał w swoim dzienniku:

„Strajki trwają bez przerwy od 40 dni. Kierownictwo partii i rządu milczy. Gierek jest na Krymie, opala się.
To wprost niewiarygodne”.

Jednak urlop Edwarda Gierka tym razem miał na celu coś więcej niż tylko opalanie się nad Morzem Czarnym.

„Wyjechałem na Krym, aby Rosjanom pokazać, że sprawa strajków nie jest poważna.

Był to mój swoisty blef i kamuflaż przed światem” – opowiadał po latach Gierek.

Blef się jednak nie udał.

Jeśli wierzyć wspomnieniom szefa polskiego sektora w KC KPZR Piotra Kostikowa, to spotkanie I sekretarza z Leonidem Breżniewem na Krymie,

ostatnie zresztą w historii ich kontaktów, nie należało do najprzyjemniejszych.

Wprawdzie schorowany przywódca ZSRR miał już wówczas ograniczony kontakt z rzeczywistością, ale autorzy tekstu,

który z trudem odczytał z kartki, nie szczędzili swemu gościowi słów krytyki.

Poparcie Kremla malało wprost proporcjonalnie do rozszerzania się strajków.

Tymczasem 14 sierpnia, a zatem w dniu, w którym rozpoczął się strajk w Stoczni Gdańskiej, do Gierka zadzwonił Babiuch, informując,

że Biuro Polityczne wzywa go do natychmiastowego powrotu do kraju.

Następnego dnia I sekretarz, nie bacząc już na wrażenie, jakie musiało zrobić na sowieckich towarzyszach gwałtowne przerwanie urlopu,

znalazł się w Warszawie.

Od chwili powrotu jego dymisja wisiała w powietrzu.

    Na początku września Edward Większy wciąż stał na czele partii, ale wszyscy lepiej zorientowani towarzysze pielgrzymowali już

z wyrazami szacunku i poparcia  do Kani.

W południe 4 września odwiedził go Rakowski.

„Powiedziałem, że powinien zostać I sekretarzem KC” – zanotował w dzienniku.

Aby tak się stało, Gierek musiał jeszcze dostarczyć wyraźnego pretekstu do natychmiastowego odwołania go ze stanowiska.

Uczynił to w nocy 4 na 5 września, gdy zasłabł w swej rezydencji w Klarysewie. Przybyli natychmiast lekarze zarządzili

przewiezienie Gierka do kliniki w Aninie.

Prawdopodobnie pierwszymi członkami kierownictwa PZPR, którzy uznali, że najlepszym sposobem rozwiązania

narastającego kryzysu będzie pozbycie się Gierka był nadzorujący aparat bezpieczeństwa Stanisław Kania

i współpracujący z nim gen. Wojciech Jaruzelski.


Jaruzelski i Kania obalają Edwarda Gierka.

Przełomowe znaczenie miało pod tym względem posiedzenie Biura Politycznego 21 sierpnia, a zatem jeszcze przed rozpoczęciem rozmów w Gdańsku

między MKS i delegacją rządową z Mieczysławem Jagielskim na czele.

Ku zaskoczeniu I sekretarza, kilku członków Biura zaczęło wtedy wspominać o konieczności „przegrupowania personalnego”

i w tym kontekście  deklarować gotowość do złożenia dymisji.

W ezopowym języku partyjnej nowomowy, tak właśnie wyglądały sygnały wzywające przywódcę do odejścia.

Gierek zareagował na to nerwowo mówiąc:

„Gdyby mnie teraz usiłowano zmienić byłoby to nie tylko nieuczciwe i niesprawiedliwe, [ale] byłoby wręcz głupie, bo zaczną się naciski

i będziemy zmieniać władze w nieskończoność”.

Sprzeciwiał się też dymisji premiera Babiucha.

Jednak rosnąca presja ze strony zwolenników rekonstrukcji kierownictwa PZPR, którym kolejnych argumentów dostarczała stale rosnąca liczba

strajkujących zakładów, sprawiła, że już następnego dnia Gierek znalazł się w trudnym położeniu.

Lawinę uruchomił atakowany za fatalne wystąpienie telewizyjne premier Babiuch, który 22 sierpnia podał się do dymisji.

„W gruncie rzeczy ten ruch sparaliżował mnie” – oceniał po latach Gierek, ale na posiedzeniu Biura oświadczył:

„Ja nie stawiam się do dyspozycji, chociaż mój autorytet został podmyty”.

Na tyle znacząco, że los Babiucha w ciągu następnych dwóch dni podzieliło także kilku innych ludzi, którzy przez minioną dekadę

należeli do grona najbliższych współpracowników Edwarda Gierka.

„Byłem osamotniony” – pisał w pamiętnikach Gierek o swym położeniu pod dokonaniu tych zmian.

Aby przetrwać, osłabiony I sekretarz musiał nie tylko doprowadzić do przerwania strajków, których większość zakończyła się

z chwilą podpisania porozumień w Szczecinie i Gdańsku (30 i 31 sierpnia).

Konieczne było też stworzenie patowej sytuacji w kierownictwie partii poprzez postawienie na drodze Kani do władzy kogoś,

kto byłby w stanie go zatrzymać.

Takim człowiekiem był Stefan Olszowski, który na początku roku został „zesłany” do Berlina Wschodniego na stanowisko ambasadora.

Po odejściu Babiucha, Gierek chciał uczynić nowym premierem właśnie swego dawnego wroga.

Gdyby mu się to udało, stworzyłby przeciwwagę dla Kani, a rywalizacja obu polityków mogłaby na dłużej odwlec zmianę

na stanowisku I sekretarza.

Jednak 24 sierpnia okazało się, że Gierek nie był już w stanie przeforsować kandydatury Olszowskiego, a nowym szefem rządu został bezbarwny

i związany z Kanią oraz Jaruzelskim Józef Pińkowski.

Na początku września Edward Gierek wciąż stał na czele partii, ale wszyscy lepiej zorientowani towarzysze pielgrzymowali już z wyrazami szacunku

i poparcia do Kani.

W południe 4 września odwiedził go Rakowski. „Powiedziałem, że powinien zostać I sekretarzem KC” – zanotował w dzienniku.

Aby tak się stało, Gierek musiał jeszcze dostarczyć wyraźnego pretekstu do natychmiastowego odwołania go ze stanowiska.

Uczynił to w nocy 4 na 5 września, gdy zasłabł w swej rezydencji w Klarysewie.

Przybyli natychmiast lekarze zarządzili przewiezienie Gierka do kliniki w Aninie.

Następnego dnia Kania zadzwonił do Moskwy z informacją o chorobie przywódcy, a wieczorem

- po otrzymaniu od Breżniewa „zapewnienia o poparciu moralnym,

politycznym i ekonomicznym” - pozwolił się wybrać na stanowisko I sekretarza KC PZPR.

W wywiadzie udzielonym Rolickiemu Edward Gierek mówi tak:
Gdy objąłem władzę w grudniu, miałem świadomość, że Polska do prawdziwie totalitarnego systemu już nie wróci..

Potrzebne nam były nie pełne więzienia, lecz powolna ewolucja systemu.

Pierwsze pięciolecie rządów Edwarda Gierka przyniosło krótkotrwałą poprawę warunków życia społeczeństwa i rozbudziło nadzieję na lepszą przyszłość.

10 lutego 1976 roku wprowadzone zostały poprawki do konstytucji. Stanowiły one, że PRL jest państwem socjalistycznym,

„umacnia przyjaźń i współpracę z ZSRR”, a PZPR to „przewodnia siła polityczna społeczeństwa”.

Latem tego roku władze podjęły decyzję o podwyżkach cen.

25 czerwca 1976 roku rozpoczęły się strajki w Radomiu, Płocku i Ursusie pod Warszawą.

Akcje te zaczęła tłumić milicja.

Podwyżkę ostatecznie wycofano i ludzie wrócili do pracy.

Najaktywniejsi uczestnicy akcji zostali represjonowani.

W ich obronie wystąpił Kościół i powstały we wrześniu Komitet Obrony Robotników, skupiający przedstawicieli różnych środowisk.

Dał on początek zorganizowanym działaniom opozycyjnym.

Wybór na papieża polskiego arcybiskupa krakowskiego Karola Wojtyłę, dnia 16 października 1978 roku miało ogromne znaczenie

dla Polski i dla Polaków,

gdyż zyskali oparcie w najwyższym autorytecie Kościoła Katolickiego.

Nie chcę bawić się w adwokata Edwarda Gierka, chcę natomiast zwrócić uwagę na to, że jako I Sekretarz PZPR miał ograniczony zakres władzy,

drugą siłą były resorty siłowe, które prowadziły własną, autonomiczną politykę ponadto bardzo duże znaczenie miał opór betonu partyjnego

wspieranego przez Rosjan...

Sam Edward Gierek mówi tak:

Byłem wtedy prawdopodobnie jedną z najgorzej poinformowanych osób w kierownictwie.

W nowoczesnym państwie jak wiadomo, informacja jest niezbędna dla sprawowania władzy.

Postarali się o to jednej strony Wójcik, z drugiej Kurowski.

Taktyka ich była taka, że w początkowym okresie udostępniali mi głównie informacje dobre, a w końcowym okresie dawali informacje najgorsze.

Do tego dochodziły świadomie fałszywe informacje dostarczane mi przez MSW.

Z tym, że wówczas o tym nie wiedziałem...[ na podstawie: Janusz Rolicki. Przerwana Dekada. str.154.]


Do­tych­czas za­rzu­ty z ty­tu­łu bez­praw­ne­go po­zba­wie­nia wol­no­ści i spraw­stwa kie­row­ni­cze­go pod­czas wy­da­rzeń ra­dom­skich po­sta­wio­no

4 by­łym funk­cjo­na­riu­szom MO, SB i Służ­by Wię­zien­nej.

W sierp­niu 2002 dwaj z nich zo­sta­li unie­win­nie­ni, a w sto­sun­ku do dwóch po­zo­sta­łych sąd umo­rzył po­stę­po­wa­nie z po­wo­du przedaw­nie­nia.


9 czerw­ca 2006 ro­ku Ko­mi­sja Ści­ga­nia Zbrod­ni prze­ciw­ko Na­ro­do­wi Pol­skie­mu w Lu­bli­nie skie­ro­wa­ła do Są­du Re­jo­no­we­go w Ra­do­miu

akt oskar­że­nia prze­ciw­ko funk­cjo­na­riu­szo­wi ZO­MO z Lu­bli­na, oskar­ża­jąc go o zbrod­nię ko­mu­ni­stycz­ną.

25 czerw­ca 2006 ro­ku przedaw­ni­ły się za­rzu­ty o zbrod­nię ko­mu­ni­stycz­ną.

Czego to dowodzi?

Dowodzi potęgi resortów siłowych takich jak policja polityczna, wywiad i kontrwywiad, prokuratura, sądy...

Poza zmianami kosmetycznymi trzon tego aparatu trwa niewzruszenie.

Wyjaśnia to zarazem dlaczego żadna z poważnych afer ostatnich dziesięcioleci nie została rozliczona, a winni osądzeni i skazani..

A może...



Może mi przyszło przeżyć za wiele...

Ów stan uniesienia w przestworza, podróż przez nieboskłony, Galaktyki do gwiazd najdalszych, a potem powrót na to maleńkie ziarnko maku, Ziemię...

To wszystko wydarzyło się na jawie, z tak wielką plastycznością, że pamiętam ten jeden z najpiękniejszych epizodów mojego życia,

jakby wydarzył się przed chwilą....

A przecież zdarzyło się to siedemdziesiąt lat temu!

Kiedy zastanawiam się nad tym fenomenem, przychodzi ma na myśl, iż moja świadomość, w odpowiedzi na bezmiar okropieństwa i cierpienia

którym zostałem poddany podsunęła mi rzeczywistość alternatywną.

Gdyby nie łaskawa odmiana losu i moja rekonwalescencja w troskliwych ramionach Babuni Poli, pobyt wśród ukwieconych łąk i pół -

pozostałbym w tym, przepięknym, alternatywnym świecie, znacznie piękniejszym, od tego, w którym my żyjemy...



Zwariował bym po prostu....Przeniósł do innego wymiaru świadomości...

To był jedynie przedsmak..

O części spraw, wybaczcie mi, ale będę milczał, ze względu na Wasze dobro...

To jest bowiem dziedzina, w którą przy usilnych staraniach da się wejść, natomiast przy chęci opuszczenia jej następuje dramat...

Tkwisz w obu rzeczywistościach naraz, co może w konsekwencji doprowadzić do obłędu..

Punktem wyjścia do hipnozy jest wysoce czuła empatia, odczytywanie nastroju, woli i myśli osoby z którą jesteśmy w kontakcie...

Konieczne jest zwrócenie się ku drugiemu człowiekowi, wgłębienie się w jego wnętrze, odczytanie zamiarów...



Na co dzień, ludzi raczej omijamy, traktując ich jako przeszkody stojące na naszej ścieżce...

Wyostrzony

do granic niepodobieństwa

instynkt,

to wychwytywanie

istoty chwili,

W miejscu

bardziej niż pustym,

nim się ona pojawi...



Badaniem tego fenomenu zajmuje się na szeroką skalę m.in. Princeton Engineering Anomalous Research Center,

które powstało w 1979 roku i od tego czasu przeprowadziło tysiące rozmaitych testów, mających zbadać istnienia tego zjawiska.

Wiele wyników tych eksperymentów zdaje się potwierdzać, że w niektórych sytuacjach ludzie miewają takie błyskawiczne wizje najbliższej przyszłości,

których nie da się racjonalnie wyjaśnić, jednak wyniki te są wciąż mocno kontrowersyjne i ciągle dyskutowane w literaturze fachowej.

Ja nie muszę szukać źródła tego zjawiska w literaturze - znam je z autopsji..

ZDARZENIE.

Ze zdziwieniem uświadomiłem sobie jak niewiele wydarzeń zapamiętałem z okresu pomiędzy moim pięćdziesiątym a sześćdziesiątym rokiem życia.

Bądź co bądź, licząc od teraz , są to historie sprzed ćwierćwiecza.

Z tego punktu widzenia, odnoszę wrażenie, że pamięć wydaje się być nie mniej cząstkowa niż historia.

Jak bardzo nasza przeszłość jest niepewna, bo bez względu na to, jak dokładnymi by były nasze wspomnienia, to i tak są one jedynie  śladem minionych chwil,

śladem  tego, co kiedyś było pełną życia teraźniejszością.

Może poprzez kontrast z tym większą wyrazistością jawi mi się to wydarzenie.....

Noc. Budzę się nagle, wsłuchuję w rytmiczny, spokojny oddech mojej żony i nagle pośrodku pokoju widzę niezwykle wyraźnie postać mężczyzny.



Był zupełnie taki jak ci dwaj w filcowych beretach, jedyna różnica, to teczka, którą trzymał pod pachą.

Teczka, do której można było włożyć wałówkę do pracy i butelkę z herbatą.

Teczka w dawnym stylu, z okresu PRL-u..Typowy chłoporobotnik jakich było tysiące...Kiedyś...

Kiedy zacząłem się mu przypatrywać, ruszył przed siebie, przeniknął przez ścianę i znikł.

Obudziłem żonę.

- Basiu, jakiś mężczyzna jest w naszym pokoju..

- Gdzie - spytała wpółprzytomnie raptownie wyrwana ze snu.

Był pośrodku pokoju i nagle zniknął przechodząc przez ścianę...starałem się opisać, to co widziałem przed chwilą.

Słuchając sam siebie, zdałem sobie sprawę z absurdalności opisywanej historii.

Coś ci się śniło. Kładź się spać..- poradziła żona....

W owym czasie prowadziliśmy mały sklepik...Po pracy, jak zwykle wsiedliśmy w naszego Maluszka i ruszyliśmy do domu....

Nagle, tuż przy krawężniku, oddzielającym chodnik od jezdni zobaczyłem mężczyznę z mego snu....

Bezwiednie skręciłem na przeciwległy pas jezdni ryzykując zderzenie czołowe, tym bardziej, iż było to na łuku drogi.

Szczęśliwie żaden samochód z naprzeciwka nie nadjeżdżał.

Kiedy samochód zrównał się z owym mężczyzną ten rzucił się na jezdnie.

Był to zamierzony czyn samobójczy...

Miejsce, gdzie powinien znajdować się mój samochód, w związku z owym ryzykownym manewrem, było puste.

Oboje ujrzeliśmy pełną nienawiści twarz niedoszłego samobójcy....

Zszokowani tą sytuacją poruszaliśmy się, aż do skrzyżowania, z szybkością pięciu kilometrów na godzinę....

Podobnie zszokowani byli kierowcy jadący za nami, którzy byli świadkami tego niecodziennego zdarzenia....

Gdyby nie świadectwo żony, raptownie i brutalnie wyrwanej ze snu pośrodku nocy sam sobie w tę historię nigdy bym nie uwierzył...

A przecież zdarzyła się.

Niektóre wydarzenia w Polsce w 1999 roku.

    Styczeń – blokady dróg prowadzone przez rolników protestujących przeciw nieopłacalności produkcji żywności.
    1 stycznia:
        wprowadzono nowy podział administracyjny państwa. Utworzono 16 województw o nazwach nawiązujących do nazw regionów,

a w obrębie województw przywrócono powiaty.

Zgodnie z tradycją historyczną na czele województwa stanął wojewoda, a na czele powiatu starosta.
        Weszły w życie przepisy realizujące program czterech reform.



    2 stycznia – premiera 1. odcinka serialu Siedlisko.
    4 stycznia – mieszkańcy Wadowic, rodzinnego miasta Karola Wojtyły, ofiarowali biżuterię na wykonanie korony do obrazu Matki Boskiej Nieustającej Pomocy

w tamtejszej bazylice.   

        Ośrodek Pomocy Społecznej w Bytomiu wydawał swoim klientom zaświadczenia, upoważniające do zbiórki chrustu w lesie.
W ten sposób pracownicy socjalni chcieli pomóc ubogim w ogrzewaniu mieszkań i zaktywizowaniu ich do pracy.
    8 stycznia – odbyła się premiera filmu Kiler-ów 2-óch.
    10 stycznia – odbył się VII finał Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy.
    19 stycznia – powołano Instytut Pamięci Narodowej.
    21 stycznia – Sejm przyjął ustawę o sejmowej komisji śledczej.
    22 stycznia – Sejm przyjął ustawę o ochronie informacji niejawnych.
    5 lutego – pokaz prasowy filmu Jerzego Hoffmana Ogniem i mieczem.
    8 lutego – zostało zawarte porozumienie rządu z częścią organizacji rolniczych. Andrzej Lepper, szef Samoobrony, odrzucił porozumienie.
    12 lutego – odbyła się premiera polskiego filmu historycznego Ogniem i mieczem.



    17 lutego – Sejm upoważnił prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego do ratyfikacji Traktatu Północnoatlantyckiego.

    19 lutego – rozpoczęły się strajki pracowników służby zdrowia.

    23 lutego:
        premier Jerzy Buzek podpisał akt ratyfikacyjny o wejściu Polski do NATO. 
     
    26 lutego:
        prezydent Aleksander Kwaśniewski podpisał akt ratyfikacyjny o wejściu Polski do NATO.
        reaktywowano Związek Powiatów Polskich.
    12 marca – przyjęcie Polski do NATO.
    16 marca – telewizja Polsat rozpoczęła emisję serialu komediowego „Świat według Kiepskich”.
    17 marca – zarejestrowano Związek Powiatów Polskich.
    22 marca – powstała Fundacja Itaka.
    23 marca – pistolet WIST-94 wszedł na wyposażenie Sił Zbrojnych RP.
    30 marca – Paweł Piskorski został prezydentem Warszawy.
    31 marca – 5 gangsterów zginęło w strzelaninie w restauracji „Gama” w Warszawie.
    10 kwietnia:
        do Polski dotarli pierwsi uchodźcy z Kosowa.
        w Łodzi została odsłonięta Ławeczka Tuwima.

    15 kwietnia:        powstał Sojusz Lewicy Demokratycznej.

        rozpoczęła się produkcja Poloneza kombi.
    16 kwietnia:
        wizyta premiera Szwecji Görana Perssona w Kamieńcu Ząbkowickim, w celu otwarcia nowo powstałego osiedla 32 domków jednorodzinnych dla powodzian. Osiedle nazwano im. Bolesława Chrobrego.       
    14 maja – w Alei Gwiazd w Łodzi odsłonięto gwiazdę Bogumiła Kobieli.
   
    5 czerwca – rozpoczęła się siódma wizyta papieża Jana Pawła II (zakończyła się 17 czerwca).

    6 czerwca – polskie koszykarki zdobyły złoty medal Mistrzostw Europy.
    13 czerwca – papież Jan Paweł II beatyfikował w Warszawie 108 męczenników z okresu II wojny światowej.
    16 czerwca – papież Jan Paweł II kanonizował w Nowym Sączu Świętą Kingę.
    19 czerwca – odsłonięto pomnik Wojciecha Korfantego w Katowicach.
    20 czerwca – w Wąchocku spotkali się byli żołnierze Świętokrzyskich Zgrupowań Partyzanckich Armii Krajowej, by uczcić 55. rocznicę śmierci swego dowódcy mjr. Jana Piwnika „Ponurego”.    3
    1 września:
        weszła w życie reforma systemu oświaty.
        powstał Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie.
    3 września – po raz pierwszy w telewizji TVN ukazała się polska wersja teleturnieju „Milionerzy” producenta Endemol.
    4 września – Solec Kujawski: oddano do użytku Radiowe Centrum Nadawcze.
    8 września – w rozegranym w Warszawie meczu eliminacyjnym do mistrzostw Europy Polska zremisowała bezbramkowo z Anglią.
    10 września – uchwalono Kodeks karny skarbowy.
    14 września:
        pod przywództwem Ryszarda hr. Bochenka-Dobrowolskiego powołano do życia Związek Monarchistów „Cracovia” Wielkiego Księstwa Krakowskiego.
        powstał Ośrodek Kulturalny Sołek w Poznaniu.
    18 września:
        Szczecin: powstał Wielonarodowy Korpus Północno-Wschodni.       
    7 października – została uchwalona Ustawa o języku polskim.
    17 października – wszedł w życie Kodeks karny skarbowy.

    18 października:
        FSO rozpoczęła produkcję modelu Daewoo Matiz.

        w Słupsku zlikwidowano komunikację trolejbusową.
    22 października – odbyła się premiera filmu Pan Tadeusz.
   
    7 listopada – w TVP2 wyemitowano premierowy odcinek serialu Na dobre i na złe.