"Kryzys wiary"


Wydaje się, że już od samego swego zarania człowiek miał przekonanie, że na tym świecie nie jest sam.
Że istnieje od niego znacznie większa, potężniejsza Istota, która napawa go lękiem...

Ta wiara  była logicznym wnioskiem z obserwacji precyzyjnie funkcjonującego świata oraz niezwykłej rzeczywistości człowieka.
Tak było przez wieki.
W takiej sytuacji rodzi się pytanie o źródła obecnego kryzysu wiary.

Otóż kryzys ten
nie zaczyna się od kryzysu w myśleniu,
lecz od kryzysu w postępowaniu.

Wydaje się, że tu tkwi istota problemu.

Kryzys wiary nie zaczyna się od intelektualnych wątpliwości, lecz od kryzysu postępowania, sumienia, wartości i więzi międzyludzkich.

Wydaje mi się,
że w dzisiejszych czasach
Wielki Post
jest o wiele bardziej
potrzebny NAM
niż kiedykolwiek.

W zabieganym świecie, w którym ludzie przeżywają wiele stresów, w którym mnożą się choroby psychiczne, taki czas wyciszenia, jakim jest Wielki Post, może okazać się dla wielu zbawiennym....

- Odbywa się na pamiątkę 40-dniowego postu, jaki przeżył Jezus na pustyni.

Liczba 40 odnosi się też do 40-letniej wędrówki Narodu Wybranego.

Oczywiście Wielki Post jest niezwykłym darem dla wszystkich bez wyjątku ludzi ..

A skoro tak, to i dla DUSZ OZIĘBŁYCH także.

KARNAWAŁ
się skończył ?

Symptomatyczne jest  miejsce, które papież Franciszek wybrał za swą siedzibę:
Dom św. Marty.


Papież Franciszek
wchodzący do Domus Sanctae Martahe.

Papież pytany o to,wyjaśnił, że postanowił zamieszkać w Domu św. Marty, a nie w apartamencie w Pałacu Apostolskim dla własnej "higieny psychicznej"

Coraz głośniej po wyborze miejsca stałego pobytu papieża Franciszka ze strony bardziej tradycjonalistycznych środowisk kościelnych pojawiają się słowa krytyki pod jego adresem za to, że zbyt ostentacyjnie unika przepychu, a swym bezpośrednim stylem burzy papiestwo.

Według krytyków obecnego nowego stylu, doszło wręcz do zerwania linii kontynuacji z pontyfikatem Benedykta XVI, który znacznie bardziej przywiązany był do tradycji.

Zjawisko coraz bardziej ambiwalentnych ocen Franciszka odnotowują watykaniści.
Włoski portal Vatican Insider zwraca uwagę, że niektóre środowiska tradycjonalistów zarzucają mu nadmierną skromność, unikanie insygniów władzy i właściwych papieżowi strojów, zwłaszcza tych bogato zdobionych.
Oznacza to - ich zdaniem - faktyczne obniżanie autorytetu i powagi urzędu papieża.

Sytuacja, kiedy papież nosi prostą białą sutannę, a pod nią zwykłe czarne spodnie, zdejmuje czasem piuskę, gdy spada mu z głowy, na ręce ma plastikowy zegarek i nosi stare czarne buty przywiezione jeszcze z Argentyny na konklawe, budzi wręcz konsternację wszystkich tych, którzy chcieliby w następcy świętego Piotra widzieć uosobienie władzy czy wręcz monarchę.
Jako niewłaściwa odbierana jest decyzja o zamieszkaniu w watykańskim hotelu zamiast w Pałacu Apostolskim czy rezygnacja z widocznych symboli papieskiej władzy. To wszystko odbiera powagę papieżowi - zauważają wszyscy ci, którzy chcieliby, aby następca Benedykta XVI kontynuował jego linię powrotu do dawnych tradycji, sugestywnych strojów i dawnych korzeni papiestwa oraz wyraźnej hierarchiczności.

Papież przesadza - można wręcz usłyszeć od reprezentantów starszego pokolenia rzymskiego duchowieństwa.

Bardzo krytycznie odnieśli się oni do rozpowszechnionej przez dziennik "Corriere della Sera" i inne włoskie gazety wypowiedzi Franciszka, który zaraz po wyborze na widok aksamitnej czerwonej peleryny z futrem z gronostajów miał powiedzieć ceremoniarzowi papieskiemu, by sam ją założył, i dodał: "karnawał się skończył".

Papież o "świętym wstydzie"

„Niech Pan da nam łaskę świętego wstydu w obliczu pokusy ambicji, która dotyka każdego, nawet wspólnotę kościelną” – zachęcił papież podczas porannej Eucharystii w Domu Świętej Marty.

W swojej homilii Ojciec Święty nawiązał do czytanego dziś fragmentu Ewangelii (Mk 9,30-37), w którym Pan Jezus zapowiadając swą mękę wezwał uczniów do pokory i służby jedni drugim.

Franciszek zauważył, że już w pierwszym dzisiejszym czytaniu (Syr 2,1-11) jesteśmy zachęcani, by przygotować swą duszę na doświadczenia, bo wszyscy jesteśmy kuszeni.

Z kolei uczniowie słysząc z ust Jezusa zapowiedź Jego męki bali się Go zapytać.

Papież zauważył, że ulegli pokusie nie wypełnienia swojej misji.

Dodał, że również Pan Jezus był kuszony, najpierw na pustyni trzy razy przez diabła, następnie przez Piotra, kiedy zapowiadał swoją śmierć.

Ale czytany dziś fragment Ewangelii mówi o jeszcze innym rodzaju pokusy: uczniowie posprzeczali się między sobą o to, kto z nich jest największy i zamilkli, kiedy Jezus zapytał ich, o czym rozmawiali w drodze.
Zamilkli, bo było im wstyd.

„Ale byli to dobrzy ludzie, którzy chcieli iść za Panem, służyć Panu.

Ale nie wiedzieli, że droga służby dla Pana nie była taka łatwa, to nie była jak zaciągnąć się do jakiejś instytucji, stowarzyszenia dobroczynnego, żeby czynić dobro – to było coś całkiem innego.

Obawiali się tego.

Była też pokusa światowości: od pierwszych chwil Kościoła aż do tej pory, działo się to, dzieje i będzie się działo.

Pomyślmy chociaż o walkach w parafiach: «Chcę być prezesem tego stowarzyszenia, wspiąć się nieco».

„Kto jest tutaj najważniejszym?

Kto jest najważniejszym w tej parafii?

Nie, ja jestem ważniejszy niż ten, a tamten nie, bo coś zrobił» …, cały łańcuch grzechów” – podkreślił Ojciec Święty.

Franciszek dodał, że pokusa, ta często prowadzi do obmawiania innych i nie omija duchownych, którzy chcą zyskać „lepszą” parafię, czy wspiąć się po szczeblach kariery, co sprawia, że stają się ludźmi „światowymi”.

Dlatego zawsze, gdy znajdziemy się w takiej sytuacji, musimy prosić o łaskę wstydu.

Pan Jezus odrzuca bowiem taką logikę i mówi: „Jeśli kto chce być pierwszym, niech będzie ostatnim ze wszystkich i sługą wszystkich”. Potem wziął dziecko, postawił je przed nimi.
Papież poprosił o modlitwę w intencji Kościoła, aby Pan nas bronił od ambicji, światowości, od tego czucia się ważniejszymi od innych.

„Niech Pan da nam łaskę wstydu, tego świętego wstydu, kiedy kuszeni znajdujemy się w takiej sytuacji: «Czyż jestem zdolny, aby tak myśleć?
Widząc mojego Pana na krzyżu, chcę Go wykorzystywać dla własnej kariery?».
I niech nam da łaskę prostoty dziecka: zrozumienia, że uczeń może pójść tylko drogą służby ...

A może, chyba ostatnie pytanie: «Panie, służyłem Ci przez całe życie. Przez całe życie byłem ostatnim. A teraz co?». Powiedz sobie «Jestem sługą nieużytecznym»” – zakończył swoją homilię papież.

Trzy rzeczywistości.

Kompasem chrześcijanina jest naśladowanie Chrystusa ukrzyżowanego”
— nie jakiegoś fałszywego Boga „odcieleśnionego i abstrakcyjnego”, ale Boga, który się wcielił i nosi na sobie „rany naszych braci”. Sugestia Papieża Franciszka na Wielki Post, którą przedstawił w rozważaniu podczas Mszy św. odprawionej w czwartek rano, 2 marca, w kaplicy Domu św. Marty, jest mocnym wezwaniem do nawrócenia i przypomnieniem konkretnej rzeczywistości.

— Liturgia słowa skłania nas do refleksji nad trzema rzeczywistościami, które należy mieć na uwadze ze względu na to nawrócenie:
Rzeczywistość człowieka
— rzeczywistość życia
— rzeczywistość Boga i rzeczywistość drogi”.
To „są rzeczywistości doświadczenia człowieka, wszystkie trzy, a Kościół, także my mamy je na uwadze ze względu na to nawrócenie”.

I tak pierwszą rzeczywistością jest „rzeczywistość człowieka: stoisz przed wyborem”, powiedział Franciszek, nawiązując do fragmentu Księgi Powtórzonego Prawa (30, 15-20) z dzisiejszej liturgii: „Patrz, kładę dziś przed tobą życie i szczęście, śmierć i nieszczęście”.
I „to jest jedna rzeczywistość: rzeczywistość człowieka, że wszyscy stoimy w obliczu dobra i zła”.

„Jest też — kontynuował Papież — inna rzeczywistość, druga wyraźna rzeczywistość: rzeczywistość Boga”.
Tak, stwierdził, „jest Bóg, ale jaki jest Bóg?

Bóg stał się Chrystusem: taka jest rzeczywistość, a uczniom było trudno to zrozumieć”.

Odnośnie do tego Franciszek przytoczył fragment dzisiejszej Ewangelii (Łk 9, 22-25). Jezus powiedział do swoich uczniów: „Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć, będzie odrzucony przez starszyznę, arcykapłanów i uczonych w Piśmie, zostanie zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstanie'”. Tak więc „Bóg przyjął całą rzeczywistość ludzką z wyjątkiem grzechu: nie ma Boga bez Chrystusa, Bóg bez Chrystusa, 'odcieleśniony', jest Bogiem nierzeczywistym”.


Oto zatem „rzeczywistość człowieka — stoimy wobec dobra i zła; rzeczywistość Boga — Bóg stał się Chrystusem; i trzecia rzeczywistość ludzka — rzeczywistość drogi”.

Pytanie jest, „jak idziemy, jaką drogę obieramy?” Papież przedstawił znów moc słów Jezusa: „Jeśli ktoś chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje”. Bowiem rzeczywistość drogi jest rzeczywistością Chrystusa: naśladowanie Chrystusa, wypełnianie woli Ojca, jak On, branie krzyży każdego dnia i zapieranie się samego siebie, aby iść za Chrystusem”.

To oznaczy „robić nie to, co ja chcę, ale to, czego chce Jezus, naśladować Jezusa”.

A On mówi „że na tej drodzy tracimy życie, aby je zyskać później; jest to ciągłe tracenie życia, rezygnowanie z robienia tego, co ja chcę, tracenie wygód, bycie zawsze na drodze Jezusa, który służył innym, adorował Boga: to jest właściwa droga”.

Mnostwo ciekawych postow, a ja zadam pytanie. Czy kosciol, albo inaczej czy przynależność do jakiejkolwiek religii jest konieczna do naszego zbawienia? Czy potrzebujemy posrednictwa religii w drodze do zbawienia?
Biblia mowi w 1 Tym 2:5 że jest tylko jeden posrednik miedzy Bogiem a ludźmi - Jezus Chrystus..