Barbara Radlińska.


BEZ  TYTUŁU !!!!

Jestem jak pasjans, wychodzę, kiedy jestem szczęśliwy – powiedział nasz bohater opuszczając urodzinowe przyjęcie przed podaniem tortu.

Tą zasadą kierował się w życiu.

Inteligentny, wrażliwy, dowcipny potrafił być duszą towarzystwa, albo nagle zamknąć się w swojej skorupie, swoim tajemnym świecie do którego nie wpuszczał nikogo, a nawet sam zaglądał tam z lękiem.

Doskonale wiedzał, ba więcej wręcz zwierzęcą intuicją wyczuwał, że został przeniesiony ze świata, który był jego GENEZIS, wiedział, że tam była miłość Ojca, ciepło i zapach Matki, to wszystko, co nagle przestało istnieć, pękło jak mydlana bańla, zanim jeszcze się stało..

Intencje czy pobudki tego kroku nie mają większego znaczenia, tu pozwolono mu żyć.

Obawa i strach, że jeżeli nie zaakceptuje tego drugiego świata to znów los rzuci go w nieznane, kazała mu w nim tkwić.

Co innego zresztą mogło zrobić dziecko?

Bliscy mu ludzie z drugiego świata stworzyli wirtualną grę, której zasad do końca nie rozumiał.

Był dom, a go nie było, niby była miłość, ale jej też nie było, takiej zgrzebnej, prawdziwej miłości, też nie było, za to pełno było pustki niedomówień i samotności.

Ale była ona BABUNIA kochała go za cały świat i to pozwoliło mu przetrwać.
Były chwile, że od życia oddzielała go szyba gruba ale wyjątkowo przejrzysta – widzi się wszystko, ake nie czuje nic, a on chciał poczuć smak życia i miłości.

Miał swoją tożsamość, do której się przyzwyczaił, a nawet ją polubił.
Wreszcie coś miał.
Wiedział też, że on, to nie on, tylko że nikt z bliskich nie chciał tego potwierdzić.
Żył więc w tym drugim świecie, który po latach stał się jego światem.
Skończył studia, założył rodzinę, lata mijały i kiedy już poczuł się pewnie, zaczął mieć własne korzenie, przyszła chwila, w której prawda jak rwący potok połączyła jego dwa światy w jeden.

Życie płynęło powoli, a on nie wiedział jak ma o tym powiedzieć dorastającemu synowi, bał się, tak po prostu bał się, że to wyznanie może wiele zmienić w ich relacjach, bał się odrzucenia.

I nagle, jak to w życiu bywa, los zachichotał.
Okazało się, że to czego ludzie boją się najbardziej, dopadło jego żonę, diagnoza była jednoznaczna, rak piersi, rokowania nieznane.

W noc poprzedzającą operację żony, kiedy siedzieli sparaliżowani strachem i próbowali nie zwariować zdecydował się powiedzieć dorosłemu już synowi prawdę.

Chcę, żebyś coś wiedział.
Jestem dzieckiem żydowskim uratowanym z warszawskiego getta.
Przez chwilę zapadła cisza, a potem usłyszał: Tata, dla mnie nie ma znaczenia, czy jesteś Polakiem, Żydem, czy Turkiem, jesteś moim tatą i bardzo Cię kocham, pamiętaj o tym zawsze.

Nasz bohater zrozumiał, że bywają wprawdzie momenty życiowej hossy, każdy z nas ją kiedyś przeżył, ale w życiu wygrywa ten, kto pamięta, że hossa to taniec na pajęczej nitce, dla rozważnych i odważnych i wytrwałych się opłaca.


Lódź 2010.

Barbara Radlińska

ZNIECZULENIE PANA BOGA.

Jechaliśmy na wczasy. Na tylnym siedzeniu samochodu nasz sześcioletni synek promieniał radością. Był ciepły, letni poranek.
I to wtedy w promieniach słońca zobaczyłam po raz pierwszy okazały gmach Instytutu Centrum Zdrowia Matki Polki.
-Wygląda imponująco – powiedział mój mąż.
Przez moje plecy przeleciał dreszcz, który na sekundę mnie sparaliżował – myśl: ja tu kiedyś wyląduję.
- Co Ci jest – spytał mąż – jedziemy na wczasy. Rozchmurz się.
- Masz rację.- przytaknęłam – Oczywiście masz racje.

Mijały lata, a ja intuicyjnie czułam, że z moją piersią coś jest nie tak, ale skoro mammografia i USG niczego nie wykazywały – jak twierdzili lekarze – próbowałam im uwierzyć.

Przyszła wyjątkowo mroźna zima. Słupek rtęci w termometrze wskazywał nawet ponad 30 stopni Celsjusza, a olbrzymie opady śniegu były powodem katastrof budowlanych, zawalały się stropy Hipermarketów.
Może właśnie dlatego tak dobrze to pamiętam.

I właśnie wtedy, w styczniu okazało się, że moja intuicja mnie nie zawiodła. Niestety.
Proszę Pani, powinna pani natychmiast zgłosić się do onkologa, nie należy zwlekać – powiedziała pani doktor – proszę spojrzeć na zdjęcie mammografii, nie wygląda to najlepiej.

Człowiek nie może przewidzieć swojego zachowania w określonej sytuacji.
Ja dowiedziałam się, że mam raka.
Dotarło to do mojej świadomości, wiedziałam, że muszę działać bardzo szybko o precyzyjnie.
Może zabrzmi to nieco dziwnie, ale wszystkie potrzebne drzwi otwierały się przede mną na czas.
Byłam w pełni świadoma zagrożenia, ale spokojna, opanowana, pozbawiona wszelkich emocji.   

Znieczulenie Pana Boga zaczęło działać, z czego zupełnie, wówczas nie zdawałam sobie sprawy.
W pochmurny poranek znalazłam się na Oddziale Chirurgii Onkologicznej w Instytucie.
Maleńki oddział na przedostatnim piętrze budynku, jak gdyby ukryty w niszy gmachu.
Za szklanymi drzwiami lśniące podłogi, absolutna cisza i tylko delikatne światło zamiast okien. Pośrodku konsola sióstr z której grzecznie zarządzały pacjęntami.
Kilka 2 osobowych., słonecznych pokoi, do jednego z nich trafiłam ja.
Na łóżku, przy oknie siedziała młoda lobieta, szczupła, wysoka, a półdługie, lśniące ciemne włosy z grzywką opadającą na czoło, tuliły spokojną, ciepłą twarz.

Mam na imię An – powiedziała.

A ja Ba, miło mi.

Przez chwilę przyglądałyśmy się sobie, i co ciekawe i dla mnie bardzo ważne, to spokój i ciepło płynące od Ann dodawało mi sił.

Ja słuchałam, a Ona opowiadała.




Jest po amputacji piersi, chemii, radioterapii, a teraz czeka na operację implantu piersi.
Była potwornie silna spokojem, który od niej emanował i udzielał się mnie.
Nie byłam świadoma tego co mnie czeka, słuchając jej w chodziłam w tunel z przeświadczeniem, że z drugiej strony jest życie.

Na obchodzie lekarz poinformował mnie, że jutro rano będę operowana.

Tego wieczoru nie mogłam rozmawiać z nikim, ani z mężem, ani synem, schowałam się do skorupy.

Uśmiech Ann, to było to, co zapamiętałam, gdy wywożono mnie do Sali Operacyjnej.

Winda, a potem migające światło nad głową, gdy siostry wiozły mnie długimi korytarzami na dolny poziom budynku na salę operacyjną.

Pamiętam doskonale jak była oświetlona sala, ciepły głos anastezjologa stojącego za moją głową i to, jak energicznie otwarły się drzwi, podszedł do mnie mój chirurg o powiedział: proszę pani, dopiero podczas operacji zadecyduję, czy zostawię pierś, czy będę musiał ją amputować, to lewa?

Tak – potwierdziłam.
Muszę zrobić bardzo duże cięcie, to było wszystko, co zapamiętałam.

Obudziłam się na dobre w pokoju, zobaczyłam męża siedzącego na krześle przy stoliku na wprost mojego łóżka.
Uśmiechał się do mnie i machał ręką, ale w jego oczach widziałam przepastny strach, którego nie potrafił ukryć.
Usłyszałam głos Ann:
- No i jak, Ba? Już po wszystkim, nie kręci Ci się w głowie?

Zaprzeczyłam i wtedy zobaczyłam, że przy łóżku klęczy mój syn tuląc do swojego policzka moją dłoń.
Odruchowo prawą rękę powoli podniosłam do lewej piersi, ale wyczułam tylko sztywny zwój bandaży.
A więc stało się, pomyślałam.

Dziś, z perspektywy trzech lat, wiem, że to był dzień moich drugich narodzin.


Następnego dnia była operacja Ann. Przywieźli ją późnym popołudniem, gdy tylko się wybudziła dotknęła miejsca w którym tkwił implant z czułością matki dotykającej noworodka.
Ann była szczęśliwa.

Pobyt w Instytucie nie trwał długo. Ann była moją instruktorką – wolentariuszką, mówiła jak spać, chodzić, ćwiczyć rękę, żeby była sprawna. Była dla mnie jak żywy drogowskaz – dlaczego żywy?
Bo nie tylko pokazuje drogę, ale co bardzo ważne pokazuje skąd przyszedł.

Ann na drugi dzień po operacji  zorganizowała nawet jakąś kawę przy stoliku na korytarzu i próbowała mnie wciągnąć w nurt normalnego życia.

To właśnie wtedy poznałam La. Młodziutką, wysoką dziewczynę o nieskazitelnej cerze, z głową owiniętą chustą i ogromnych, pięknych błękitnych oczach, oczach smutnej laleczki, pomimo próby uśmiechu i troszkę wyzywającego albo łobuzerskiego grymasu twarzy, który mówił: nie poddam się.

Wieczorem spotkałam La na korytarzu. Spojrzałyśmy na siebie i zaczęłyśmy rozmawiać, a właściwie były to dwa spontaniczne monologi, mój znacie, a La opowiedziała, że właśnie jest po serii chemii, że wczoraj była operowana, że jak zasypiała na stole operacyjnym prosiła Boga o jedno, żeby się nie obudziła, jeżeli nie ma szans na życie, ale się obudziła, a więc jest nadzieja o wiesz..-powiedziała uśmiechając się łobuzersko – uniosłam głowę, żeby sprawdzić, czy mam cycka – i mam – i zasnęłam ponownie. To była cała La.!

-La, wiesz, że jesteś ode mnie starsza?

Spojrzała na mnie z przerażeniem, myśląc, że zwariowałam, albo tkwię w szoku.
Wyjaśniłam Jej, że dzień po operacji to drugie narodziny, a więc ja jestem od Ciebie młodsza o jeden dzień.
La bez słowa wyciągnęła dłoń i dotknęła mojej i ten dotyk połączył nas, o tym wiedziałyśmy już wtedy, ale nie wiedziałyśmy, jak ważne będziemy dla siebie w przyszłości.

Wychodziłyśmy jednego dnia i wszystkie miałyśmy się zgłosić za 2 tygodnie po odbiór wyników i znowu spotkałyśmy się w szatni „przypadkiem”.

Okazało się, że dla Ann, to szczęśliwe zakończenie, a La i mnie czeka jeszcze droga przez piekło chemii.
Ann po raz drugi była naszym przewodnikiem.
Powiedziała do mnie, widząc, że jestem sztywna z przerażenia – Jestem żywym dowodem, że chemia nie zabija, ale pozwala żyć – będzie bardzo ciężko, ale dasz radę, ja dałam.

Teraz po trzech latach, kiedy nasze relacje zacieśniają się, nie jesteśmy tylko znajomymi ze szpitalnej sali.
Kiedyś La powiedziała – Wiesz Ba, to chybawięcej niż przypadek, że w tym samym czasie, w tym samym miejscu los splótł nasze życia.
Darowano nam życie po raz drugi. Ale dlaczego właśnie nam?
- Nie wiem – odpowiedziałam – być może mamy jeszcze coś do zrobienia, o czym nie wiemy.
- O Boże!- powiedziała La z wielką radością w głosie, o tym nie pomyślałam, ale w tym może coś być.

Jedno jest pewne, bez znieczulenia Pana Boga, nie dałoby się przez to przejść.

Łódź 26 listopad 2008

Post scriptum.

Mija 10 rok naszej znajomości w realu z Uleńką.
Kiedyś Ula powiedziała, wiesz, dziękuję Bogu, że miałam raka.
- Ulka zwariowałaś!
Noe odpowiedziała, bo umieścił nas w tym samym miejscu, czasie i mogłam Cię poznać.
Jesteśmy dla siebie bardzo bliskie, to coś pomiędzy tym co łaczy matkę z córką, córkę z matką.
Ja nazywam to porozumieniem dusz
Na życzenie Uli byłam pierwszą osobą, która w 2013 roku wzięła na ręce jej pierworodnego, a w 2014 drugiego synka. Dzieci Uli, jak stwierdził onkolog, są cudem, darem od Pana Boga.

25 I 2016. Łódź.