Teologia

Teologia judaizmu mesjanistycznego kładzie duży nacisk na nieprzemijalność przymierza, jakie Bóg zawarł z narodem wybranym, czyli Izraelem, oraz zachowywanie Prawa Mojżeszowego (hebr. Tora תורה), zreinterpretowanego w duchu Nowego Testamentu (hebr. Ha-B’rit Ha-Hadasza הברית החדשה).

Domy modlitwy często przypominają wystrojem tradycyjne bożnice, a nabożeństwa mają cechy nabożeństw judaizmu rabinicznego.

Do znanych teologów mesjanistycznych należą dr David H. Stern i dr Daniel Juster., w Polsce pastor Andrzej Wardziński

Judaizm mesjanistyczny zachowuje szabat jako dzień święty.
Uważają, że hebrajskie słowo szeol i jego grecki odpowiednik słowo hades oznaczają tyle co „grób” lub „cmentarz”.
Słowa te oznaczają stan śmierci, krainę w której panuje śmierć i nie ma życia.

Nie wierzą, że terminy te miały by oznaczać miejsce wiecznych mąk.

Żydzi mesjanistyczni zrezygnowali w niektórych wypadkach ze stosowania terminologii chrześcijańskiej wywodzącej się z języka greckiego, a zamiast niej stosują hebrajskie wyrażenia biblijne. Jeden z odłamów, którego przywódcą jest Daniel Juster używa słowa Trójca – ha Szilusz (השילוש), inaczej niż reszta mesjańskich grup nietrynitarnych.

Grupy nietrynitarne uważają Jeszuę (Jezusa) za jedynego pośrednika między Bogiem a ludźmi, za arcykapłana – Kohen ha Gadol (הגדול), który łączy ludzi ze Stwórcą poprzez swoją śmierć i zmartwychwstanie.

Co do terminów Ojciec – ha Abba (האבא), Syn – ha Ben (הבן), Duch Święty – Ruach ha Kodesz (רוח הקודש), Jezus Chrystus – Jeszua ha Masziah (ישוע המשיח), chrzest – mikweh (מקווה), Maria/Maryja – Miriam (מרים), Paweł – Sza’ul (שאול) zgadzają się wszyscy.

Żydzi mesjanistyczni, w oparciu o Stary Testament (hebr. Tanach תנ"ך), uznają za Żyda tylko taką osobę, której naturalnymi przodkami w linii męskiej byli Żydzi. (Żydzi rabiniczni przyjmują, za Talmudem, że Żydem jest ten, kogo matka jest Żydówką lub ten, kto będąc gojem (nie-Żydem) konwertował na judaizm).

Cechą charakterystyczną wyglądu zewnętrznego żydów mesjanistycznych jest to, że noszą oni szale modlitewne (tałesy – טליתות) z błękitnymi frędzlami (cicit), podczas gdy Żydzi rabiniczni mają frędzle białe.

NAJPIĘKNIEJSZA  HISTORIA  MIŁOSNA

nigdy nie opowiedziana.


Kim są zagubione owce, o jakich mówi Biblia?

Czy ma to coś wspólnego z zaginionymi plemionami Izraela?

Jahwe powiedział, że pewnego dnia On znów poślubi rozwiedziony Dom Izraela, czyli Północne Królestwo.

Czy wolno Mu to jednak zrobić?

Wszak Jego własne prawo tego zabrania i nazywa to grzechem.

Jakie jest rozwiązanie tej zagadki, nad jaką od wieków głowili się prorocy i nie mogli tego pojąć?

Zapraszamy do obejrzenia tego nauczania, zatytułowanego 'Zagubione Owce', by dowiedzieć się, jak wygląda wielki plan ludzkości.

Kościół Nowego Przymierza w Lublinie – niezależna wspólnota chrześcijańska działająca w Lublinie na podstawie wpisu do rejestru kościołów i związków wyznaniowych Ministerstwa Administracji i Cyfryzacji w dziale A, pod nr 132[1].
Pastorem zboru jest Paweł Chojecki, który był również jednym ze współtwórców Wspólnoty Chrześcijańskiej „Pojednanie” w 1989.

Kościół powstał w 1992 w wyniku rozłamu w „Pojednaniu”.
Zarejestrowany został w 1997. Kościół nie podaje informacji o swoim stanie liczebnym i zasięgu terytorialnym.
Kościół nie posiada obiektu sakralnego, nabożeństwa odbywają się w mieszkaniach wiernych, liczy około 50 wiernych.
Doktryna

    Jest Jeden Bóg, który objawił się światu w Trzech Osobach jako: Bóg Ojciec, Bóg Syn, Bóg Duch Święty.

    Aby uniknąć piekła należy podjąć decyzję pójścia za Jezusem.

    Chrzest przez zanurzenie jest znakiem tego, co dokonało się w człowieku w chwili nowego narodzenia.

    W czasach ostatecznych ma nastąpić porwanie wierzących.

    Zadaniem kościoła jest głosić Dobrą Nowinę o darmowym zbawieniu, przestrzegając jednocześnie przed nadchodzącym Sądem Bożym.

Kościół wydaje czasopismo społeczno-polityczne „Idź Pod Prąd”, w nakładzie 1 500 egzemplarzy.

PAN JEZUS I ŻYDZI



Jak teologia wyjaśnia ekskluzywizm żydowski pierwszych chrześcijan?
Świadczą o nim nawet Ewangelie.
Z niektórych tekstów ewangelicznych wynika, jak gdyby Chrystus przyszedł zbawić samych tylko Żydów.
"Nadasz Mu imię Jezus -- mówi anioł do Józefa -- albowiem On zbawi lud swój od grzechów jego" (Mt 1,21).
A w "Magnificat": "Ujął się za sługą swym, Izraelem, pomny na miłosierdzie swoje, które obiecał naszym ojcom, Abrahamowi i potomstwu jego na wieki" (Łk 1,54n).
Apostołom Chrystus wprost zakazuje iść do pogan: "Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego. Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela" (Mt 10,5-6).
A najtrudniejsza do wyjaśnienia jest scena Chrystusa z poganką, która prosi Go o uzdrowienie córki: "Jestem posłany tylko do owiec, które poginęły z domu Izraela... Niedobrze jest zabrać chleb dzieciom i rzucać psom" (Mt 15,24-26).

Spotkałem się kiedyś z następującym wyjaśnieniem sceny z kobietą kananejską.
Kobieta ta odtwarza wzór zachowania, na Wschodzie typowy dla żebraków.
Żebracy tamtejsi umieli o pomoc prosić wytrwale i bardzo natrętnie.
Jeśli jednak w końcu nie doczekali się wsparcia, potrafili odpowiednio długo i soczyście przeklinać niedoszłego dobroczyńcę, który przed chwilą był przedmiotem ich niebosiężnych pochwał i błogosławieństw.
Otóż Pan Jezus -- swoją pozornie zdecydowaną odmową -- doprowadził ową kobietę do momentu, w którym ona, gdyby chciała być wierna przyjętemu przez siebie wzorowi zachowania, powinna zacząć przeklinać.
Tymczasem ona zachowuje się teraz zupełnie inaczej, nie jak żebrak, ale jak człowiek wierzący.
W ten sposób zasłużyła sobie na pochwałę: "O niewiasto, wielka jest wiara twoja!"

Jednak Pan postawił problem ogólniejszy.
To, co można nazwać ekskluzywizmem żydowskim pierwszych chrześcijan, jest prostą konsekwencją tego, że chrześcijaństwo jest czymś nieskończenie przekraczającym wzniosłą i prawdziwą ideę religijną.

Chrześcijaństwo jest to Jezus Chrystus -- Syn Boży współwieczny Ojcu Niebieskiemu -- który dla nas stał się człowiekiem. Dla nas stał się konkretnym człowiekiem, a więc urodził się w ściśle określonym miejscu i czasie, z konkretnej matki, w konkretnym narodzie.

Otóż było wolą Ojca Przedwiecznego, żeby Jego Jednorodzony -- przyjmując ludzką naturę -- urodził się w narodzie żydowskim jako potomek Abrahama. Urodził się dla wszystkich ludzi i wszystkich narodów, ale w tym konkretnym narodzie.

Nie dlatego, że ten naród był lepszy albo większy, albo mądrzejszy od innych narodów, ale po prostu dlatego, że takie było postanowienie Boże, aby właśnie z tego narodu wyszedł
Zbawca wszystkich ludzi. I ten naród był przedmiotem wielowiekowej miłości Bożej, przygotowującej go do Jego przyjęcia.

Już Abraham został wybrany właśnie dlatego, żeby Bóg "przez jego Potomka dobrze czynił wszystkim ludom na ziemi" (Rdz 26,4; por. 22,18).

Później, w czasach niewoli, kiedy wśród Żydów bardzo wzrosła tęsknota za Mesjaszem, Pan Bóg przypominał, że przyjdzie On jako Wyzwoliciel wszystkich narodów:


To zbyt mało, że jesteś Mi Sługą
dla podźwignięcia pokoleń Jakuba
i sprowadzenia ocalałych z Izraela!
Ustanowię cię światłością dla pogan,
aby moje zbawienie dotarło
aż do krańców ziemi (Iz 49,6).


Wreszcie przyszedł On.
Wyczekiwany przez wszystkie narody, choć tylko najsprawiedliwsi tęsknili za Nim świadomie.
Nie od razu zaczął On głosić zbawienie wszystkim narodom, bo przecież nawet Żydów nie od razu zaczął nauczać.

W pełni podporządkował się prawom ludzkiej natury.
A ta żąda, żeby człowiek najpierw przez długie lata wkorzeniał się w społeczność, w której przyszedł na świat; toteż długie trzydzieści lat swojego życia spędził Syn Boży w ukryciu nazaretańskim.

Również wówczas, kiedy podjął nauczanie, nie chciał naruszać praw ludzkiej natury: było ono skierowane do wszystkich narodów i wszystkich pokoleń, ale w tamtej konkretnej sytuacji Syn Boży zwracał się bezpośrednio do swoich rodaków.

Oni przecież byli najlepiej przygotowani do przyjęcia słowa zbawienia -- sam Bóg pracował nad nimi przez stulecia, wysyłając do nich proroków, opiekując się nimi w chwilach pomyślności i w dniach próby.

Z tego również narodu mieli być powołani pierwsi głosiciele Ewangelii.

Gdyby miało być inaczej, niepotrzebne byłyby długie dzieje Starego Testamentu.

Pieśni mesjańskie...



Liczbę współczesnych Żydów mesjańskich szacuje się obecnie na ok. 1,5 mln.
Tworzą oni własne kongregacje (synagogi), w których uwielbiają Boga w jedyny w swoim rodzaju sposób.
Jest to połączenie bogatego dziedzictwa wielowiekowego nauczania Tory w kontekście Mesjasza, na którym znajduje ona swoje wypełnienie.
Tworzą również wspaniałą muzykę, która ma niepowtarzalny urok – głęboko zakorzeniona w tradycji Izraela, a przy tym równie głęboko przesiąknięta Duchem .

Z tego miejsca
rozpocząłem
swoją wędrówkę
ku Bogu...

]

Był rok 1944.
Powstanie Warszawskie upadło.
Rozpoczął się eksodus ludności cywilnej.
Miałem wówczas trzy i pół roku.
Trawiła mnie gorączka, byłem bez sił,ledwo co ubrany, gdy zaczął padać śnieg z deszczem.
Przygodna wiejska gospodyni, u której zostawiła, bądź podrzuciła mnie moja, też przygodna polska mama, zorientowawszy się  że nieco oprzytomniałem, czym prędzej wyrzuciła mnie poza płot swego obejścia....
Byłem żydowskim, czyli niczyim dzieckiem.
Mieć coś takiego w domu, to gorsze niż zaraza.
Z zarazy z Bożą Pomocą można wyjść, ukrywanie żydowskiego bękarta, to pewna śmierć.
Ściągnięcie nieszczęścia nie tylko na siebie, ale i całą rodzinę...
Dziś po 73 latach, od tej dramatycznej chwili, nie obwiniam jej...Taki to był straszny czas.
W pierwszym odruchu chciałem oddalić się jak najspieszniej od tego domu i Gospodyni która rzuciła mnie na żer śmierci..
Ale przecież pomyślałem sobie w tej samej chwili, że jest to jedyne miejsce, gdzie może odnaleźć mnie moja polska mama opiekunka.
Dotąd była zawsze przy mnie i w Powstaniu Warszawskim i potem, gdy Niemcy eskortowali nas do obozu przejściowego w Topolinie.
Uciekliśmy, dzięki przychylności strażnika, żołnierza Wermachtu najpierw do lasu, a potem do  chatki, z której teraz mnie wyrzucono.
Nie mogę odejść - bo wówczas zostanę sam jedyny pośród tego przeraźliwego świata.
Muszę tu czekać na mamę, muszę czekać..Nim powróci. Zanim dopadnie mnie śmierć....
Czas zamarł, a śmierć nie nadchodziła, byłem jej pewnym  łupem, nie musiała się spieszyć...Wiedziała, że mama   nie nadejdzie......
Nikt mi dotąd nie mówił o Bogu....
Ale przecież moja dusza wiedziała, że On jest, i to ona, nie ja, zawołała w tej strasznej chwili: pomóż! Wybaw nas.
I Bóg nas usłyszał......

Ostatnio edytowany przez Krzysiek (2017-08-29 11:03:33)

astor David Wilkerson

JEZUS
JEST PANEM WSZYSTKICH


Próba przedstawienia twarzy św. Pawła

Kiedy Paweł stanął przed sądem, usłyszał dziwaczne zarzuty skierowane przeciwko niemu.
Ten człowiek jest politycznym zelotą.
Jest wichrzycielem, podburza ludność Żydowską po całym świecie. I jest przywódcą sekty Nazarejczyków i organizuje wielkie tłumy przeciwko Rzymowi.
Jest winien podżegania do buntu!"

To wszystko była pułapka nastawiona przez jego przeciwników, ale Paweł widział jeszcze większą pułapkę: sam szatan chciał go odprowadzić od jego centralnego poselstwa o Jezusie.
Jako zdolny rozmówca, Paweł mógł łatwo zaangażować swoich przeciwników.
Ale nie zgodził się na wciągnięcie w ich polityczną walkę.
Dokonał tego wyboru ze względu na ewangelię, którą głosił.

W końcu przyprowadzono Pawła przed Króla Agrypę, żeby się tam bronił.
Ale na dworze królewskim Paweł zdecydował się głosić Chrystusa.
Będąc w takim stanie oskarżenia odważnie opowiedział Agrypie swoją dramatyczną historię: "Królu, usłyszałem głos Pana! Zrzucił mnie On z mojego konia i powiedział mi Swoje imię. Powiedział, że jest Jezusem" (Dz. Ap. 26:13-14).

Król był poruszony przesłaniem Pawła.
Nie chciał wydać wyroku na tego apostoła, ale zdecydował, żeby go odesłać do Rzymu, aby stanął przez sądem Cesarskim.

W nocy przed przekazaniem Pawła, Pan stanął koło niego i powiedział, "Nie bój się Pawle; bo jak świadczyłeś o Mnie w Jerozolimie, tak też musisz zanieść świadectwo w Rzymie" (Dz. Ap. 23:11).

To była cała zachęta, jakiej potrzebował Paweł.

Kiedy stanął przed najwyższym przywódcą politycznym tamtych czasów, Paweł nadal trwał w tym przesłaniu: "Jezus jest Panem wszystkich!"

W ten sposób stajemy się świadectwem nadziei w świecie bez nadziei.

Kiedy ktoś nas zapyta, możemy odpowiedzieć z pewnością i wiarą, "Jezus jest moją nadzieją i pokojem.
Nie potrzebuję tego świata, ale tylko Jego."

7 września



Stanisław Lalewicz, którego matką była Maria Lalewicz z domu Radlińska, był łącznościowcem i radiowcem, podczas II wojny światowej służył w wojsku w Anglii, prawdopodobnie współpracował z wywiadem.
Był konstruktorem wynalazków, m.in. jego dziełem był sygnalizator ułatwiający znalezienie zestrzelonych pilotów oraz wynalazek umożliwiający wysyłanie sygnałów przez skoczka po wylądowaniu w Polsce.

To taka ciekawostka związana z moją rodziną.

Już JESIEŃ....