3 czerwca

1902 – Najszersze zanotowane w historii tornado przeszło nad środkową Francją. Trąba powietrzna miała szerokość 3 km i pozostawiła pas zniszczeń długi na 7 km, zabijając 1 osobę.

5 czerwca


Przywilej lokacyjny Krakowa.

1257

– Książę Bolesław V Wstydliwy lokował Kraków na prawie magdeburskim.

Lokacja 1257 roku
Szachownicowy układ urbanistyczny Stare Miasto w Krakowie zawdzięcza prawu magdeburskiemu.

Przywilej lokacyjny Krakowa został wydany przez Bolesława Wstydliwego z udziałem jego matki Grzymisławy i żony Kingi we wsi Kopernia. Zadecydowano w nim o ustanowieniu gminy miejskiej w Krakowie rządzącej się zasadami prawa magdeburskiego.
Organizacją gminy mieli zająć się trzej zasadźcy: Gedko Stilvoyt, Dethmar Wolk i Jakub z Nysy, którzy otrzymali dziedziczny urząd wójtowski.

Urząd ten został bogato uposażony – zyskał prawo do 1/3 dochodów z kar sądowych, 1/6 dochodów z parcel, 600 hektarów ziemi, prawo eksploatowania Wisły pod Krakowem, prawo zakładania jatek, piekarni i warsztatów oraz posiadania rzeźni; ponadto wójtowie zostali zwolnieni od wszelkich ceł na terenie księstwa.

Gmina zyskała grunty na pastwiska i las, a mieszkańców miasta zwolniono na 6 lat od wszelkich opłat na rzecz księcia, a na 10 lat – od ceł.

Wytyczono układ urbanistyczny miasta oparty o idealny model szachownicy.

Podstawową jednostką urbanistyczną były identyczne, prostokątne działki, a z ośmiu działek tworzono kwadratowe bloki – otoczone z czterech stron ulicami.
Centrum stanowił rynek, zajmujący powierzchnię odpowiadającą czterem blokom (niemal idealny kwadrat o boku ok. 210 m).

Z każdego boku rynku wybiegały trzy prostopadłe do pierzei ulice – po jednej w narożniku i jedna pośrodku.

Jedynie w narożniku południowo-wschodnim wybiegała tylko jedna ulica w kierunku zamku (ulica Grodzka).
Inne zaburzenia układu wynikały z zachowania kościołów zbudowanych wcześniej na objętych przez lokację terenach, a w przypadku ulicy Brackiej i Gołębiej zapewne z dostosowania do istniejącego wcześniej układu urbanistycznego, być może pochodzącego z wcześniejszej lokacji miasta, o skromniejszym zakresie.

Zbudowane na tym planie miasto do dziś stanowi ścisłe centrum Krakowa, w niemal niezmienionym pod względem urbanistycznym kształcie.

Wierząc w Jezusa,
stajesz się częścią wspólnoty ludu Izraela,
bez względu na to
z jakiego narodu pochodzisz..



Zaufałem Jezusowi?

„Po pierwsze, zaufanie Jezusowi oznacza, że nie polegasz na samym sobie, lecz na Chrystusie.

Kiedy to uczynisz, nigdy już nie będziesz sam.

Będziesz podawał pomocną dłoń bliźnim rozpoznając w nich swych Braci i Siostry.

Znajdziesz się w ogromnej, wciąż poszerzającej swe granice rodzinie.

Wszystkich ich, całe stado Jezus poprowadzi do nieba.

Nie możemy się tam dostać poprzez dobre uczynki czy rzeczy, które według nas uczynią nas miłymi w oczach Boga.

Potrzebujemy raczej odpuszczenia naszych grzechów, uświadomienia sobie, że Jezus umarł za nasze winy.

A to, co uczynił dla nas na krzyżu jest JEDYNYM sposobem na ich odpuszczenie.

Biblia mówi:

    „Wszyscy [starotestamentowi] prorocy świadczą o tym, że każdy, kto w Niego wierzy, przez Jego imię otrzymuje odpuszczenie grzechów.” (Dz 10:43)

    „W Nim mamy odkupienie prze Jego krew - odpuszczenie występków, według bogactwa Jego łaski.” (Ef 1:7)

Kiedy już ktoś zaufa Jezusowi, by móc mieć odpuszczone swoje grzechy, zaczyna się dla tej osoby nowe życie - „Jeżeli więc ktoś pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem.

To, co dawne, minęło, a oto stało się nowe.” (2 Kor 5:17) Taka osoba staje się uczniem Jezusa. Jako taki, człowiek ten polega na Jezusie nie tylko dla przebaczenia grzechów lecz również w innych sferach swojego życia.




10 sierpnia 2017 r.....


To JAl



W I T A J C I E !!!

Wiecie, że urodziłem się w getcie warszawskim...
Ten wózeczek, to mój pierwszy pojazd

To było tylko kwestią czasu, że odnajdę zbłąkaną cząstkę Izraela.

Trwało to ponad 75 lat...

Teraz wyglądam tak:



Ale dotarłem do Swoich....

Wstąpiłem do Wspólnoty Żydów Mesjanistycznych

Wierzę, że podążając za Jezusem, żydowskim Mesjaszem, pozostaję nadal Żydem, tak jak pierwsi uczniowie Jezusa pozostali Żydami, zachowywali tradycje i obyczaje swojego narodu.






W WIERZE wszyscy stajemy się braćmi....


Kim są Żydzi mesjanistyczni?
Do właściwego żydowskiego ruchu mesjanistycznego zaliczają  się  ci żydzi,którzy uwierzyli w Jezusa z Nazaretu - nazywając  go po prostu  „Jeszua” – jako Mesjasza Izraela, Syna Bożego i Zbawiciela świata, którzy żyją tą wiarą w sposób specyficzny dla Żydów odrzucając asymilację z poza żydowskim chrześcijaństwem.

Oznacza to, że mesjanistyczni żydzi podważają dotychczasowe zgodne stanowisko chrześcijan i żydów, że żydzi po przyjęciu wiary w Jezusa Chrystusa przestają być żysani a stają się chrześcijanami.

Żądają dla siebie tego samego statusu w Ciele Chrystusa, którym cieszy się pierwsze pokolenie Żydów wierzących w Jezusa, którzy wyrażali swą wiarę konkretnie jako Żydzi i których wiara W Jeszuę

nie pomniejszała  w ogóle ich statusu bycia częścią ludu wybranego ani też mu nie zaprzeczała.

Brit HaChadasza - Nowe Przymierze

Szalom Wspólnoto Judeo Mesjańska Biblijna Resztko Izraela, I Szalom Przyjacielu I Przyjaciółko!



Nowe Przymierze. Czesc I. - Wprowadzenie historyczne i teologiczna interpretacja w tradycyjnym Judaizmie. 09 Kislew 5769 - 06 Grudzien 2008.


Mesjański Rabin Eugeniusz Emet Banak

Uwaga! W związku z prawami zastrzeżonymi dla tych wykładów, Pragniemy wyjaśnić jak one działają w tym przypadku: Polecamy  kopiowanie, nagrywanie i rozpowszechnianie tych wykładów  :-) Prosimy tylko o to, aby zawsze zaznaczyć skąd one zostały pobrane lub skopiowane. :-)

11 sierpnia

1942 roku

ZOFIA KOSAK SZCZUCKA



W imieniu polskich środowisk katolickich Zofia Kossak-Szczucka opublikowała zdecydowany protest przeciw zagładzie Żydów na terenie okupowanej Polski.

Autorką dokumentu zatytułowanego „Protest!”, sygnowanego przez Front Odrodzenia Polski, będący kontynuacją przedwojennej Akcji Katolickiej, była jego przewodnicząca, polska pisarka Zofia Kossak-Szczucka. „Protest!” wydano konspiracyjnie w nakładzie 5000 sztuk w Warszawie dnia 11 sierpnia 1942 w formie ulotki-plakatu. Został on opublikowany w kilka tygodni po rozpoczęciu wielkiej akcji likwidacyjnej w getcie warszawskim, skąd Niemcy – w ramach Akcji Reinhardt – rozpoczęli wywózkę ludności żydowskiej do obozu zagłady w Treblince.

     Osobne artykuły: Einsatz Reinhardt i Wielka Akcja.

Treść dokumentu

Celem publikacji było określenie stanowiska polskich katolików wobec zagłady Żydów, dokonywanej przez władze niemieckie na terytorium okupowanej Polski. Dokument był apelem skierowanym do społeczności polskich katolików i powoływał się na zasady wiary katolickiej oraz uniwersalne wartości moralne chrześcijaństwa – miłości bliźniego, niezależną od wyznawanego światopoglądu bądź religii. Protest można podzielić na dwie części. Pierwsza ma charakter opisowy i ukazuje ciężkie warunki bytowe Żydów w Getcie oraz okoliczności ich wywózek do niemieckich obozów koncentracyjnych w ramach akcji Grossaktion in Warschau. „W ghetcie warszawskim, za murem odcinającym od świata, kilkaset tysięcy skazańców czeka na śmierć. Nie istnieje dla nich nadzieja ratunku, nie nadchodzi znikąd pomoc. Ulicami przebiegają oprawcy, strzelając do każdego, kto się ośmieli wyjść z domu. Strzelają podobnie do każdego, kto stanie w oknie. Na jezdni walają się niepogrzebane trupy.”

Druga część przedstawia milczącą postawę świata wobec tych zjawisk. Dokument piętnuje milczenie światowej opinii publicznej wobec odbywającego się właśnie holokaustu Żydów. Piętnuje zarówno milczenie Polaków, jak również aliantów, a także samych Żydów, których społeczności rozsiane są po całym świecie. Ich postawę przyrównuje do symbolicznego umycia rąk Poncjusza Piłata, który po zatwierdzeniu wyroku na Chrystusa umył ręce przed tłumem, domagającym się ukrzyżowania oskarżonego. Zofia Kossak napisała: Świat patrzy na tę zbrodnię, straszliwszą niż wszystko, co widziały dzieje – i milczy. Rzeź milionów bezbronnych ludzi dokonywa się wśród powszechnego, złowrogiego milczenia. (...) Nie zabierają głosu Anglia ani Ameryka, milczy nawet wpływowe międzynarodowe żydostwo, tak dawniej wyczulone na każdą krzywdę swoich. Milczą i Polacy. (...) Ginący żydzi otoczeni są przez samych umywających ręce Piłatów.”[2][3].

W kolejnym fragmencie tekstu Kossak potępia to milczenie, wskazując wynikające z niego implikacje moralne „Tego milczenia dłużej tolerować nie można. (...) Jest ono nikczemne. Wobec zbrodni nie wolno pozostawać biernym. Kto milczy w obliczu mordu – staje się wspólnikiem mordercy. Kto nie potępia – ten przyzwala.”[3][4] Argumentacja Szczuckiej opierała się na religijnym światopoglądzie katolickim, który zgodnie z piątym przykazaniem „Nie zabijaj” zakazywał zadawania śmierci, a w szerszej interpretacji wskazuje na uczestnictwo w zabijaniu oraz bierność wobec niego jako równie niemoralne.

W apelu swoim Szczucka wskazała na polski antysemityzm, określający Żydów jako wrogów Polski, którego dowodem jest fakt, że Żydzi za swój los podczas II wojny światowej oskarżali Polaków, a nie Niemców, oraz że nienawidzili ich bardziej, niż faktycznych architektów swojej zagłady. Zabieramy przeto głos my, katolicy-Polacy. Uczucia nasze względem żydów nie uległy zmianie. Nie przestajemy uważać ich za politycznych, gospodarczych i ideowych wrogów Polski. Co więcej, zdajemy sobie sprawę z tego, iż nienawidzą nas oni więcej niż Niemców, że czynią nas odpowiedzialnymi za swoje nieszczęście. Dlaczego, na jakiej podstawie – to pozostanie tajemnicą duszy żydowskiej, niemniej jest faktem nieustannie potwierdzanym. Świadomość tych uczuć jednak nie zwalnia nas z obowiązku potępienia zbrodni. Nie chcemy być Piłatami.”[2][3][4]

W ostatnich wierszach protestu Kossak wyraża zdecydowany sprzeciw wobec zbrodni dokonywanych przez Niemców na Żydach w Polsce. Zaznacza, że do oglądania tego krwawego widowiska zostali Polacy zmuszeni w wyniku wydarzeń historycznych. Na inspirowane przez Niemców zbrodnie dokonywane w ich kraju nie wyrażają zgody i nie chcą w nich uczestniczyć. Zaznacza tutaj również, że podsycając nastroje antysemickie, Niemcy chcą podzielić się odpowiedzialnością za zbrodnie dokonywane na Żydach również z innymi okupowanymi narodami: Polakami, Litwinami, aby częściowo uniknąć za to przyszłych konsekwencji. Piętnując niemieckie zbrodnie na Żydach oraz tych Polaków, którzy przyzwalają na nie lub w nich uczestniczą, jednoznacznie potępia i wyklucza ich z szeregu narodu polskiego: „Kto tego nie rozumie, kto dumną, wolną przyszłość Polski śmiałby łączyć z nikczemną radością z nieszczęścia bliźniego – nie jest przeto ani katolikiem, ani Polakiem!”[2][3].
Recepcja protestu

Protest był dla środowisk lewicowych oraz samych Żydów dużym zaskoczeniem, ponieważ Zofia Kossak związana była z katolickimi kręgami narodowymi, które w przedwojennej Polsce odnosiły się z dużą rezerwą do Żydów i krytykowały środowiska żydowskie. Stanowisko to autorka wyraźnie podkreśliła również w treści swojego protestu. Po ogłoszeniu swojej odezwy Kossak wielokrotnie zamieszczała w prasie podziemnej apele do Polaków o pomoc Żydom. Jej starania doprowadziły we wrześniu 1942 do założenia organizacji niosącej pomoc Żydom, Tymczasowego Komitetu Pomocy Żydom, przekształconej później w Radę Pomocy Żydom „Żegota”, jedynej tego typu organizacji w okupowanej Europie. Współorganizatorką była Wanda Krahelska, działaczka Polskiej Partii Socjalistycznej[5][6][4].

Kossak osobiście pomagała ukrywającym się po „aryjskiej stronie” Żydom, dostarczając im pieniądze oraz fałszywe dokumenty. W 1943 została aresztowana przez Niemców i uwięziona w niemieckim obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau, a później przeniesiona do warszawskiego Pawiaka, gdzie skazano ją na śmierć. Uratowana została w 1944 dzięki staraniom polskiego podziemia. Za swój wkład w ratowanie Żydów w czasie II wojny światowej otrzymała pośmiertnie w 1982 medal i tytuł Sprawiedliwej wśród Narodów Świata

13 sierpnia

MIĘDZYNARODOWY DZIEŃ OSÓB LEWORĘCZNYCH....



    Szacuje się, że od 10 do 12 procent ludzi na świecie jest leworęcznych. Kobiet praworęcznych jest mniej niż mężczyzn posługujących się prawą ręką - dokładnie o 4 procenty.
    13 sierpnia został ustanowiony światowym dniem leworęcznych. Stało się to w 1996 roku. Coroczne wydarzenie jest świętem ludzi „lewych”. To podczas niego zwraca się szczególną uwagę na trudności i frustracje, których mańkuci doświadczają podczas codziennego życia w świecie zaprojektowanym dla praworęcznych.
    W różnych okresach historii leworęczność była postrzegana na wiele sposobów: jako brzydki zwyczaj, naznaczenie przez diabła, oznaka nerwicy, buntu, przestępczości, a nawet homoseksualizmu. Zdarzały się także głosy, że świadczy ona o zwiększonej kreatywności i ponadprzeciętnych muzycznych zdolnościach.
    Wiele źródeł podaje, że osoby, które głównie używają lewej ręki, żyją o 9 lat krócej niż ich praworęczni koledzy.

    Według niektórych uczonych mańkuci są być może jedną z ostatnich niezorganizowanych mniejszości w społeczeństwie, ponieważ nie mają oni zbiorowej mocy i prawdziwego poczucia wspólnej tożsamości. Dodatkowo leworęczni są często dyskryminowani przez instytucje społeczne, edukacyjne i religijne. Zwyczaje społeczne, a nawet język (powiedzenia) szufladkują leworęcznych jako „innych”, a nawet „złych”.
    Słowo left, czyli lewo w języku angielskim pochodzi od anglo-saksońskiego słowa lyft, które oznaczało słaby lub zepsuty. Oksfordzki Słownik Angielskiego definiuje leworęczność jako okaleczenie, kalectwo, defekt, niezdarność, fajtłapa, niejednoznaczność, wątpliwość, wrogość, niepomyślność i bezprawie.
   
    Związki frazeologiczne w angielskim języku sugerują negatywny odbiór leworęczności. Na przykład „left-handed complement” [„leworęczny komplement”], to w rzeczywistości obraza. „Left-handed marriage” [„leworęczne małżeństwo”], to pozamałżeński romans oparty na niezobowiązującym seksie, tak samo, jak „left-handed honeymoon”, czyli miesiąc miodowy z cudzym mężem. „Left-handed wife”, to natomiast kochanka.
    W języku polskim nie jest lepiej. Powiedzenie „na lewą stronę” dotyczy ubrań, w którym wewnętrzna część ubrania znajduje się na zewnątrz, czyli niewłaściwie, błędnie. Również związek frazeologiczny „mieć dwie lewe ręce” nie jest zbyt pochlebny i znaczy bycie niezdarnym, nie mieć zdolności manualnych, być fajtłapą lub nie nadawać się do pracy. Takich rzeczy jak „załatwić coś na lewo” i „lewak” nie trzeba nawet tłumaczyć. Są i dobre skojarzenia. Każdemu fanowi piłki nożnej przychodzą same pozytywne uczucia i emocje, gdy wspomnimy o „Lewym”, ale pseudonim ten pochodzi wyłącznie od nazwiska.
    Badania pokazują związek między urazami podczas trwania ciąży lub w czasie samego porodu z leworęcznością kobiet. Są ona na nie bardziej narażone.
    Testy przeprowadzone przez St. Lawrence University w Nowym Jorku dowiodły, że było więcej osób leworęcznych z IQ powyżej 140, niż osób praworęcznych o ilorazie inteligencji na tak wysokim poziomie. Znani mańkuci o wybitnym umyśle, to m.in. Albert Einstein, Isaac Newton, Karol Darwin i Benjamin Franklin.

WITAJCIE SIOSTRY I BRACIA MAŃKUCI !!!!



.......................................................................................................................................................................................................



Żydzi Mesjańscy   

Żydzi mesjańscy [hebr.  jehudim meszichim יהודים משיחיים (l. mn.), jehudi meszichi יהודי משיחי (l. poj.)].

Historia Żydów mesjańskich ma swoje korzenie w pierwotnym chrześcijaństwie.
Pierwsi wyznawcy Jezusa, to właśnie wspólnota Żydów uznających Jeszuę (Jezusa) za Mesjasza.
Stali się oni przedmiotem zaciekłych prześladowań ze strony swoich rodaków (Dzieje 13:50, 22:4-5), pomimo faktu, iż w pełni respektowali przepisy Zakonu, zgodnie ze słowami Jezusa:

„Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić. Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie. Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w Królestwie Niebios. Albowiem powiadam wam: Jeśli sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do Królestwa Niebios” (Mat. 5:17-20, BW).

Od Dnia Pięćdziesiątnicy, kiedy to został wylany Duch Święty na ok. 120 Żydów, bądących uczniami Jezusa (Dzieje 1:15, 2:1), następuje gwałtowny przyrost Jego wyznawców.
Tylko w tym bowiem dniu, w Mesjasza uwierzyło blisko 3 tysiące osób (Dzieje 2:41). Byli to Żydzi i prozelici, którzy zgodnie z Prawem Zakonu, przybyli do Jeruzalem z okazji Święta Szawuot.

Ta pierwotna społeczność składała się wyłącznie z Żydów mesjanistycznych zwanych wtedy nazarejczykami.

Po raz pierwszy nazwano ich chrześcijanami (gr. Χριστιανός) w Antiochii (Dzieje 11:26).
To greckie słowo, pochodzące od słowa Хριστός (Chrystus), oznacza ludzi należących do Chrystusa, czyli Mesjasza.

Wierzący w Jezusa Żydzi nadal zachowywali przepisy Zakonu (Dzieje 21:26), wszystkie święta nadane przez Boga za pośrednictwem Mojżesza (Dzieje 20:6, 20:16b, 25:8), modlili się w Świątyni (Dzieje 2:46, 3:1, 22:17) i chodzili do synagog (Dzieje 9:20, 13:14-15, 14:1).

Można więc rzec, że ten pierwotny kościół bardzo różnił się od współczesnego chrześcijaństwa.
Pierwsza chrześcijańska gmina w Jerozolimie – wraz ze swoim biskupem, który był obrzezanym Żydem – była wierna nakazom Tory (Rzym. 2:13) i tradycji żydowskiej, w pełni jednak świadoma, iż nie na podstawie Zakonu, lecz przez Chrystusa dostępują usprawiedliwienia (Rzym. 5:1, 9 por. Jakuba 2:14-24) – szerzej na ten temat tutaj)

Obfite błogosławieństwo Boże ciągle pomnażało liczbę Żydów stających się wyznawcami Jeszuy (Jezusa):

„A Słowo Boże rosło i poczet uczniów w Jerozolimie bardzo się pomnażał, także znaczna liczba kapłanów przyjmowała wiarę” (Dzieje 6:7, BW).

„Tymczasem kościół, budując się i żyjąc w bojaźni Pańskiej, cieszył się pokojem po całej Judei, Galilei i Samarii, i wspomagany przez Ducha Świętego, pomnażał się” (Dzieje 9:31, BW).

„Widzisz, bracie, ile to jest tysięcy Żydów, którzy uwierzyli, a wszyscy gorliwie trzymają się Zakonu” (Dzieje 21:20b)

Pierwszym poganinem, któremu przedstawiona została Dobra Nowina o Mesjaszu, był bardzo pobożny rzymski setnik Korneliusz (Dzieje 10:1-4).
Stało się to dopiero jakieś 3,5 roku po dniu Pięćdziesiątnicy (ok. 34 r n.e.). Wówczas uwierzył w Jezusa on oraz jego domownicy (Dzieje 10:28, 45-48). Od tego czasu, do zborów mesjańskich zaczęło przybywać coraz więcej pogan (Dzieje 28:28).

Wskutek wielu różnych czynników, zbory coraz bardziej zatracały swoją żydowskość.

Z jednej strony przyczyniła się do tego decyzja Sanhedrynu z Jawne (ok. 90 r.n.e.), która oficjalnie wyklęła wszystkich Żydów Mesjańskich, a z drugiej narastający antysemityzm spowodowany ówczesną sytuacją polityczną.

Ta powszechna dla pierwotnych społeczności mesjańskich żydowskość, została zupełnie odcięta od chrześcijaństwa na skutek prześladowań Żydów w dalszych wiekach oraz potępiania wszystkiego co żydowskie, aż do niepojętego paradoksu.

Oto ci, dzięki którym poganie przyjęli Ewangelię stali się jej ofiarami.

Chrześcijańskie wojny krzyżowe i przymusowe nawracanie Żydów (chrzest pod groźbą śmierci, palenie synagog, masowe pogromy) wytworzyły w nich uzasadnioną niechęć do chrześcijaństwa.

Długie wieki trzeba było czekać na powrót do korzeni.

W XIX wieku z coraz większą siłą na światło dzienne zaczął przebijać się ruch mesjański.
Takiego określenia użyto w 1895 roku dla określania grup judeo-chrześcijańskich
. Bynajmniej nie był to jakiś nowy ruch religijny, próbujący dopasować swą ideologię do starożytnych chrześcijańskich korzeni.
Wręcz przeciwnie, gdyż na przestrzeni wieków zawsze istnieli Żydzi wierzący, iż Jezus był żydowskim Mesjaszem.

Obecnie jednak następuje dynamiczny wzrost liczby kongregacji mesjańskich na całym świecie.

Jest to znak czasów, zgodnie z tym, co zapowiedział Żydom Jezus:

„Albowiem powiadam wam: Nie ujrzycie mnie odtąd, aż powiecie: Błogosławiony, który przychodzi w imieniu Pańskim” (Mat. 23:39, BW).

Apostoł Paweł napisał:

„…chcę wam, bracia, odsłonić tę tajemnicę: zatwardziałość przyszła na część Izraela aż do czasu, gdy poganie w pełni wejdą, i w ten sposób będzie zbawiony cały Izrael, jak napisano: Przyjdzie z Syjonu wybawiciel i odwróci bezbożność od Jakuba” (Rzym. 11:25b-26, BW) – więcej na ten temat tutaj.

Współcześnie znów powtarza się historia z I w n.e, gdyż tak jak wówczas Żydzi Mesjańscy sa przedmiotem ataków ze strony swoich rodaków.
Chociaż z wielkim respektem przestrzegają odwiecznych praw Tory, mimo to są uznawani przez nich za zdrajców judaizmu z uwagi na to, iż wierzą, że to Jeszua był wyczekiwanym od wieków Mesjaszem.

Czesto nie znajdują też zrozumienia u większości chrześcijan, którzy nie mogą pojąć istoty ich odrębności w postaci przywiązania do tradycji przodków oraz przestrzegania zasad Tory. cdn.

PS.

Autor tego wątku
Krzysiek
Również jest mańkutem..

Ślązacy są dumnym i bohaterskim plemieniem swego szczepu zasilając narody polski, czeski i niemiecki.
W każdym zaś z tych przypadków pozostają Ślązakami....
Są tożsami ze swoją istotą.

Takie mam na ten temat zdanie....

15 sierpnia
1977
– W ramach projektu poszukiwania cywilizacji pozaziemskich
SETI
odebrano tzw. Sygnał Wow!



Odebrano "potencjalny sygnał od obcych" z gwiazdozbioru Herkulesa

Rosyjscy astronomowie poinformowali, że udało im się zarejestrować bardzo nietypowy sygnał pochodzący z rejonu gwiazdy HD 164595 będącej bliźniaczką Słońca. Czy jest możliwe, że jego nadawcą była pozaziemska cywilizacja?

Astronomów poszukujących śladów pozaziemskiej inteligencji poruszyła wieść o tajemniczym sygnale odebranym przez Specjalne Obserwatorium Astronomiczne Rosyjskiej Akademii Nauk zlokalizowane niedaleko wsi Archyz w Karaczajo-Czerkiesji na Kaukazie.

Budzący kontrowersje silny dwusekundowy sygnał został zarejestrowany przez radioteleskop RATAN-600 i według ustaleń pochodził z okolic gwiazdy HD 164595 – "siostry" Słońca, oddalonej o ok. 90 lat świetlnych od Ziemi i leżącej w gwiazdozbiorze Herkulesa.

Czy oznacza to, że odebrano wreszcie sygnał od kosmitów?

Jest za wcześnie na ferowanie wyroków – przyznają astronomowie z SETI, którzy będą monitorować odległą gwiazdę w celu ustalenia, czy rzeczywiście ktoś stamtąd "nadaje".

"To nie muszą być obcy, ale…"

Sygnał, który tak zainteresował astronomów, został odebrany 15 maja 2015, jednak rosyjscy uczeni poinformowali o nim dopiero teraz.

Astronomowie, w tym specjaliści od projektu SETI (ang. Search for Extraterrestrial Intelligence, pol. poszukiwanie inteligencji pozaziemskiej) wstrzymują się jednak z komentarzami na ten temat, gdyż protokół nakazuje, by każdy sygnał uznany za potencjalną transmisję od obcych został zweryfikowany przez inne ośrodki.

– Pomoże to ustalić, czy nie jest on błędem technologicznym powstałym w obserwatorium – powiedział dr Douglas Vakoch z METI Institute – pozarządowej organizacji badawczej skupiającej się na problemie komunikacji z istotami pozaziemskimi.

Choć nie da się wykluczyć, że to "fałszywy alarm", istnieje cień szansy, że transmisja odebrana przez Rosjan rzeczywiście pochodzi od obcych. Weryfikacją tego zajmą się astronomowie, którzy m.in. za pomocą Sieci Teleskopów Allena będą monitorować HD 164595 w nadziei ponownego odebrania dziwnego sygnału.

Jeśli się to uda, naukę czeka przełom. Nadzieję podsyca fakt, że gwiazda, z okolic której pochodził sygnał, jest bliźniaczką Słońca posiadającą niemal identyczną masę co nasza gwiazda. Ustalono też, że HD 164595 obiega co najmniej jedna planeta w typie tzw. gorącego Neptuna o masie 0,05 procent masy Jowisza.

Sprawa budzi jednak kontrowersje i liczne pytania bez odpowiedzi:

"Rosjanie natrafili na ten sygnał ponad rok temu, ale dotąd nikogo o tym nie poinformowali. To nie jest dobra polityka!" – grzmiał dr Seth Shostak – ikona projektu SETI, który dodał, że mimo wszystko należy przyjrzeć się tej sprawie.

Zdaniem Shostaka szanse na to, by zarejestrowany przez kaukaskie obserwatorium sygnał pochodził od kosmitów, są marne, ponieważ jego wyemitowanie wymagałoby od nadawców ogromnej energii.

"Zapłaciliby za to potężny rachunek, nawet jeśli byłby to sygnał kierowany, nieemitowany we wszystkie strony jednocześnie" – powiedział astronom, dodając, że za aferę może być odpowiedzialny kwazar albo inne źródło "gwiezdnego hałasu".

To, co nam wydaje się drogie i bezsensowne, może być jednak osiągalne dla wysoko rozwiniętej cywilizacji. Paul Gilster z portal Centauri-dreams.org sugeruje, że jeśli transmisję z Herkulesa rzeczywiście nadały istoty inteligentne, muszą być one bardziej zaawansowane od nas.

W opinii publicysty może być to cywilizacja na II stopniu rozwoju według tzw. skali Kardaszewa, która jest w stanie czerpać energię bezpośrednio z macierzystej gwiazdy.

Skalę, o której mowa, stworzył w latach 60. radziecki astrofizyk Nikołaj Kardaszew, zdaniem którego wyznacznikiem rozwoju hipotetycznych cywilizacji pozaziemskich może być ilość zużywanej przez nie energii.

O ile cywilizacja I stopnia wykorzystuje w pełni potencjał energetyczny swej planety, o tyle obcy na II stopniu rozwoju mogą być zdolni do przemiany gwiazd w elektrownie, zaś ci na III stopniu mogą czerpać energię z całej galaktyki.

(Ludzkość według skali Kardaszewa ciągle znajduje się na poziomie zerowym, zmierzając powoli ku stopniowi I).

ET mówią "cześć"

O odkryciu Rosjan nie da się zatem na obecnie powiedzieć nic pewnego. Nie wiadomo również, czy RATAN-600 prowadził dodatkowy monitoring HD 164595 w poszukiwaniu powtórki tajemniczego sygnału.

Więcej informacji na ten temat ma pojawić się podczas planowanego na koniec września Międzynarodowego Kongresu Astronautycznego w Guadalajarze.

Jeśli jednak uczonym nie uda się ponownie zarejestrować sygnału, będzie to niemiła powtórka z rozrywki.

W 1977 r. Jerry R. Ehman pracujący przy teleskopie Big Ear (Ohio) odebrał zaskakujący, nienaturalny sygnał pochodzący najprawdopodobniej z gwiazdozbioru Strzelca. Był tym tak podekscytowany, że na wydruku napisał czerwonym długopisem wielkie "WOW!".

Mimo prób podejmowanych przez lata sygnału "WOW!" nie udało się zarejestrować ponownie i do dziś pozostaje on przedmiotem sporów. Podczas gdy niektórzy astronomowie nadal widzą w nim potencjalny dowód na działanie ET (od ang. Extraterrestrials – istoty pozaziemskie), inni uznają, że był on emisją naturalną albo zbłąkanym sygnałem ziemskim.

Historia SETI usiana jest podobnymi, niespełnionymi marzeniami o kontakcie.

Poszukiwanie pozaziemskich sygnałów trwa od początku lat 60., kiedy pierwsze kroki w tej dziedzinie stawiali astronomowie z USA i ZSRR. Wśród nich byli Iosif Szkłowski – wybitny radziecki astrofizyk oraz amerykański astronom Frank Drake, który wsławił się stworzeniem równania próbującego oszacować liczbę obcych cywilizacji w Drodze Mlecznej.

Choć według Drake’a mogą ich być tysiące, kosmos uporczywie milczy i przez ponad pół wieku poszukiwań (prowadzonych także przez NASA), nie natrafiono na niebudzący wątpliwości przekaz od ET, choć nie brakowało "potencjalnych kandydatów" do tego miana.

Oprócz "WOW!" zalicza się do nich m.in. źródło radiowe SHGb02+14a pochodzące z bliżej nieokreślonego rejonu pomiędzy gwiazdozbiorami Ryb i Barana.

Głównym problemem SETI jest jednak niewyobrażalnie wielki obszar poszukiwań. Nikt nie wie, skąd, kiedy i na jakiej częstotliwości mogą nadawać kosmici. Obszary do nasłuchu typuje się więc poniekąd na ślepo, przez co projekt wielokrotnie porównywany był do poszukiwań igły w stogu siana, który nie ma końca.

Ponadto nikt nie jest w stanie zagwarantować, że obcy odczuwają taki sam pęd do kosmicznego kontaktu co ludzie, a jeśli nawet, nie muszą przecież używać do tego sygnałów radiowych.

Przekonanie, że zaawansowane cywilizacje mogą obwieszczać swą obecność w kosmosie za pomocą potężnych laserów, stało się podstawą tzw. SETI optycznego.

Co ciekawe, w 2008 r. australijski astronom Ragbir Bhathal ogłosił, że w gromadzie kulistej 47 Tucanae (NGC 104) zaobserwował niezidentyfikowany rozbłysk. Choć był on kandydatem do miana pozaziemskiego sygnału optycznego, nie został niestety zaobserwowany ponownie.

SETI musi też liczyć się z innymi możliwościami rozwoju sytuacji.

Tak jak my nie wysyłamy misji dyplomatycznych do królowych mrówek, tak samo wysoko zaawansowane istoty, wyprzedzające nas w rozwoju technicznym o tysiące lat, mogą nie być zainteresowane otwartym kontaktem z prymitywnym Homo sapiens.

Nie da się również wykluczyć scenariusza zakładającego, że ET wysłali w kosmos komunikaty radiowe, ale dotarły one do Ziemi długo przed tym, nim zaczęliśmy ich nasłuchiwać.

Jeszcze inna hipoteza sugeruje, że ludzie mogą należeć do najstarszych ras w kosmosie, zaś inni kosmici dopiero ewoluują – stwierdził przed kilkoma laty harwardzki astronom bułgarskiego pochodzenia Dimitar Sassełow.

Shostak i jego koledzy z SETI zapewniają jednak, że dzięki postępowi w astronomii wykrycie sygnału od obcych stało się kwestią kilku najbliższych dekad i powinniśmy powoli oswajać się z tą myślą.

Ktoś przecież musi TAM być. Gdyby kosmos był pozbawiony życia, byłoby to niewyobrażalne marnotrawstwo przestrzeni – dodają.

______________

JEJ SZCZĘŚLIWY DZIEŃ .

17 sierpnia
1967



– Dana Lerska
z utworem Po prostu jestem
wygrała międzynarodowy konkurs piosenki
podczas VII Konkursu Sopot Festival.




  Dana Lerska (wł. Danuta Pełka) - wokalistka.
  Urodziła się 15 października 1939 r. w Psarach.
Absolwentka Wydziału Filologii Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego.
Sztuki wokalnej uczyła się u uznanych wtedy pedagogów: Olgi Łady, Marii Kaweckiej i Wacława Brzezińskiego. Śpiewać zaczęła w czasie studiów w warszawskim Studiu Piosenki "Pod Gwiazdami, które ukończyła z sukcesem.

Publiczny debiut wokalistki miał miejsce w 1960 r, w w Klubie Piosenki Związku Polskich Autorów i Kompozytorów. W 1961 r., za namową Ludmiły Jakubczak, wzięła udział w przesłuchaniach zorganizowanych przez PAGART dla impresariów zagranicznych, których efektem była propozycja koncertów w Bułgarii.
W latach 1962-1966 występowała  z Kwartetem Warszawskim. W 1963 r. wystąpiła podczas III MFP Sopot '63, gdzie wykonała dwie piosenki: "Szedł Atanazy do Anny" i "Na parę dni, na parę godzin" i otrzymała wyróżnienie za debiut.

W roku następnym piosenkarka udanie wystąpiła na Festiwalu Krajów Bałtyckich w Rostocku, zdobywając drugą nagrodę.

W 1967 r. na krótko związała się z grupą Czarne Koty. W tym samym roku D. Lerska udanie wystąpiła na V KFPP Opole '67, gdzie za wykonanie piosenki "Po prostu jestem" otrzymała nagrodę Przewodniczącego Komitetu ds. RiTV.

Jeszcze większy sukces osiągnęła podczas MFP Sopot '67, gdzie za wykonanie tej samej piosenki zdobyła pierwszą nagrodę.

W następnym roku wystąpiła na dwóch znanych europejskich fetiwalach: w Splicie, gdzie wykonała piosenkę "Moja obala" ("Moje wybrzeże), a w Barcelonie zaprezentowała utwór "Zapamiętaj, że to ja". Ciekawostką jest fakt, że na hiszpańskim festiwalu nasz kraj reprezentowała także Halina Kunicka, która wykonywała tą samą piosenkę.
  W 1968 r. znalazła się w składzie Nowych Polan. W czerwcu 1969 r. - została solistką zespołu Wanderpol, kierowanego przez Włodzimierza Wandera.



Latem 1969 r. solistka wystąpiła z zespołem na FPŻ w Kołobrzegu, gdzie zdobyła Złoty Pierścień piosenką "Wrzosy".

Rok później na tej imprezie otrzymała Srebrny Pierścień za utwór "Szli na zachód osadnicy".

Z grupą Wanderpol D. Lerska koncertowała w wielu krajach Europy, szczególnie w ZSRR.

W kwietniu 1974 r. piosenkarka dała recital w Teatrze Żydowskim, a w sierpniu tego samego roku Wanderpol wystapił w pozakonkursowej imprezie festiwalu sopockiego "Ten stary dobry rock and roll".

  W połowie lat 70-tych artystka wyjechała do USA, gdzie z zespołem Wanderpol występowała głównie dla Polonii, najczęściej w chicagowskim klubie "Cardinal".

  Dana Lerska zmarła 27 grudnia 2006 r.